1453: Kaderin Hızı
Tarih bir daha asla aynı olmayacak…
Nehir, sıradan bir genç kadın gibi görünse de taşıdığı sır onu yüzyıllar öncesine, İstanbul’un fethine götürür. Kötü niyetli bir grubun hedefinde olan Nehir, zamanla yarışırken geçmişin tam ortasında gözlerini açar. 1453 yılının çalkantılı günlerinde, savaşın gölgesinde Fatih Sultan Mehmet’in otağında başlayan bu hikâye; bir milletin kaderi, bir adamın vizyonu ve bir kadının kalbi arasında yazılacaktır.
Zamanda yolculuk, tarihsel olaylar ve büyüleyici bir aşk…
Geleceği değiştirmek isteyenlerle geçmişi korumaya ant içmişlerin mücadelesinde, Nehir’in seçimi her şeyi belirleyecek.
Bir kadın. Bir imparator. Bir şehir. Ve asırlara meydan okuyan bir hikâye.
Tarih bir daha asla aynı olmayacak…
Nehir, sıradan bir genç kadın gibi görünse de taşıdığı sır onu yüzyıllar öncesine, İstanbul’un fethine götürür. Kötü niyetli bir grubun hedefinde olan Nehir, zamanla yarışırken geçmişin tam ortasında gözlerini açar. 1453 yılının çalkantılı günlerinde, savaşın gölgesinde Fatih Sultan Mehmet’in otağında başlayan bu hikâye; bir milletin kaderi, bir adamın vizyonu ve bir kadının kalbi arasında yazılacaktır.
Zamanda yolculuk, tarihsel olaylar ve büyüleyici bir aşk…
Geleceği değiştirmek isteyenlerle geçmişi korumaya ant içmişlerin mücadelesinde, Nehir’in seçimi her şeyi belirleyecek.
Bir kadın. Bir imparator. Bir şehir. Ve asırlara meydan okuyan bir hikâye.
Geçmişe Hoşgeldin Varis
BölüYazardan
"Zaman, her şeyi unutturur. Ama bazı hatıralar, kaderin izidir."
Evrenin dokusunda ince bir çizik vardır. Herkes onu fark etmeden yaşar. Ama bazıları… Bazıları o çiziğe basar. Ve işte o an, zaman yerinden kayar.
Nehir, kaçıyordu. Şehir susmuştu ama adımları yankılanıyordu. Peşindekilerin kim olduğunu bilmiyordu, ama niyetlerinin karanlık olduğu kesindi. Sadece kendini değil, belki de geçmişi, geleceği, tüm bir kaderi taşıyordu.
Göğsünde keskin bir yanma, omzunda sıcak bir acı... Kan terle karışıyor, gözleri karanlıkta puslanıyordu. Ay, sanki her şeyi biliyormuş gibi tepeden onu izliyordu. Ve tam düşmek üzereyken, loş bir ışığın içinden silüetler belirdi.
Koruyucular.
Sayıları azdı. Ama gözlerinde yılların bilgeliği, seslerinde çağların yankısı vardı.
Bir tanesi yaklaştı, elinde küçük, soğuk bir alet... Metalin üzerinde yanan bir rakam: “1453.”
"Zaman seni çağırdığında, bu anı unutma," dedi adam fısıltıyla. “Burası en güvenli yer. Çünkü orada, tarih bile seni unutur.”
Ve bir anda, Nehir’in etrafında dönen görünmez bir halka belirdi. Işık titreşti, zaman çatladı. Karanlık bir çığlık havaya karıştı.
Nehir’in gözleri kapanırken, içinden bir ses fısıldadı:"Bazen kader, insanı tam da olması gereken yere bırakır."
Gökyüzü kurşuni bir hırkayla örtülmüş gibiydi. Şimşekler çakıyor, şehir gölgelerle boğuluyordu. Koruyucular ve karanlığın adamları dar sokaklarda karşı karşıya gelmişti. Soğuk çelik sesleri geceye karışıyor, her hamle tarihten bir parçayı söküp alıyordu sanki.
Koruyucular sayıca azdı. Ama inançları kalkan, sadakatleri kılıç gibiydi.
Nehir’in etrafındaki koruma kalkanı hâlâ parlıyordu. O, bilincinin sınırında, bir başka âleme doğru sürüklenirken, çevresinde hayatlar sönüyordu.
Kötü niyetli adamların başındaki komutanlarından biri , kısık gözlerle Nehir’e baktı. "O… O bizim anahtarımızdı…”
Tam yaklaştığı sırada, birden bir ışık patladı. Arka sokaklardan onlarca kişi daha çıktı. Uzun cübbeli, gözlerinde geçmişin yorgunluğu ama kalbinde hâlâ umut olan adamlar… Destek gelmişti.
Çatışma kısa sürmüştü ama yıpratıcıydı. Nihayet düşman püskürtülmüş, ortalık sessizliğe gömülmüştü.
Koruyucuların başındaki adam, kalabalığın içinden öfkeyle yürüdü. Hırsla dönüp arkada kalan bilgi taşıyıcısına bağırdı:
"Neden?! Neden hiçbir şey bilmeden gönderdiniz onu?! Bize bile danışmadan!"
Bilgi taşıyıcısı başını eğdi. “Başka çaremiz yoktu efendim. Karanlık çok yaklaşmıştı. Ya şimdi... ya asla...”
Adam, dişlerini sıktı. Gözleri hâlâ parlayan kalkanın içindeki genç kıza kaydı. "Umarım… doğru zamanda, doğru yere düşmüştür."
Ve fısıldadı: "Kader, seni inandığımız yere götürmüş olmalı Nehir…"
İstanbul Kuşatması - İlk Karşılaşma:
Savaşın gürültüsü surların içinde yankılanırken, Sultan Mehmet, özel muhafızlarıyla surların dibinde, Bizans askerlerinin yoğun direnişiyle boğuşuyordu. Çelik zırhlar, kalkanlar ve kılıçlar, şehrin her köşesinde çığlıklar ve metal sesleriyle birleşiyordu. Herkes görevine odaklanmışken, bir kadın, savaşın ortasında, Sultan Mehmet’in gözleri önüne yığılıverdi.
Mehmet , gözleri bir an için kadının düşüşüne odaklandı. Hızla eğildi ve düşen kadının başını kaldırarak, gözlerindeki boşluğu fark etti. Savaşın ortasında, yaralı bir kadın. Herkesin savaşmaya devam ettiği
"Zaman, her şeyi unutturur. Ama bazı hatıralar, kaderin izidir."
Evrenin dokusunda ince bir çizik vardır. Herkes onu fark etmeden yaşar. Ama bazıları… Bazıları o çiziğe basar. Ve işte o an, zaman yerinden kayar.
Nehir, kaçıyordu. Şehir susmuştu ama adımları yankılanıyordu. Peşindekilerin kim olduğunu bilmiyordu, ama niyetlerinin karanlık olduğu kesindi. Sadece kendini değil, belki de geçmişi, geleceği, tüm bir kaderi taşıyordu.
Göğsünde keskin bir yanma, omzunda sıcak bir acı... Kan terle karışıyor, gözleri karanlıkta puslanıyordu. Ay, sanki her şeyi biliyormuş gibi tepeden onu izliyordu. Ve tam düşmek üzereyken, loş bir ışığın içinden silüetler belirdi.
Koruyucular.
Sayıları azdı. Ama gözlerinde yılların bilgeliği, seslerinde çağların yankısı vardı.
Bir tanesi yaklaştı, elinde küçük, soğuk bir alet... Metalin üzerinde yanan bir rakam: “1453.”
"Zaman seni çağırdığında, bu anı unutma," dedi adam fısıltıyla. “Burası en güvenli yer. Çünkü orada, tarih bile seni unutur.”
Ve bir anda, Nehir’in etrafında dönen görünmez bir halka belirdi. Işık titreşti, zaman çatladı. Karanlık bir çığlık havaya karıştı.
Nehir’in gözleri kapanırken, içinden bir ses fısıldadı:"Bazen kader, insanı tam da olması gereken yere bırakır."
Gökyüzü kurşuni bir hırkayla örtülmüş gibiydi. Şimşekler çakıyor, şehir gölgelerle boğuluyordu. Koruyucular ve karanlığın adamları dar sokaklarda karşı karşıya gelmişti. Soğuk çelik sesleri geceye karışıyor, her hamle tarihten bir parçayı söküp alıyordu sanki.
Koruyucular sayıca azdı. Ama inançları kalkan, sadakatleri kılıç gibiydi.
Nehir’in etrafındaki koruma kalkanı hâlâ parlıyordu. O, bilincinin sınırında, bir başka âleme doğru sürüklenirken, çevresinde hayatlar sönüyordu.
Kötü niyetli adamların başındaki komutanlarından biri , kısık gözlerle Nehir’e baktı. "O… O bizim anahtarımızdı…”
Tam yaklaştığı sırada, birden bir ışık patladı. Arka sokaklardan onlarca kişi daha çıktı. Uzun cübbeli, gözlerinde geçmişin yorgunluğu ama kalbinde hâlâ umut olan adamlar… Destek gelmişti.
Çatışma kısa sürmüştü ama yıpratıcıydı. Nihayet düşman püskürtülmüş, ortalık sessizliğe gömülmüştü.
Koruyucuların başındaki adam, kalabalığın içinden öfkeyle yürüdü. Hırsla dönüp arkada kalan bilgi taşıyıcısına bağırdı:
"Neden?! Neden hiçbir şey bilmeden gönderdiniz onu?! Bize bile danışmadan!"
Bilgi taşıyıcısı başını eğdi. “Başka çaremiz yoktu efendim. Karanlık çok yaklaşmıştı. Ya şimdi... ya asla...”
Adam, dişlerini sıktı. Gözleri hâlâ parlayan kalkanın içindeki genç kıza kaydı. "Umarım… doğru zamanda, doğru yere düşmüştür."
Ve fısıldadı: "Kader, seni inandığımız yere götürmüş olmalı Nehir…"
İstanbul Kuşatması - İlk Karşılaşma:
Savaşın gürültüsü surların içinde yankılanırken, Sultan Mehmet, özel muhafızlarıyla surların dibinde, Bizans askerlerinin yoğun direnişiyle boğuşuyordu. Çelik zırhlar, kalkanlar ve kılıçlar, şehrin her köşesinde çığlıklar ve metal sesleriyle birleşiyordu. Herkes görevine odaklanmışken, bir kadın, savaşın ortasında, Sultan Mehmet’in gözleri önüne yığılıverdi.
Mehmet , gözleri bir an için kadının düşüşüne odaklandı. Hızla eğildi ve düşen kadının başını kaldırarak, gözlerindeki boşluğu fark etti. Savaşın ortasında, yaralı bir kadın. Herkesin savaşmaya devam ettiği
