AKINCI: Nefes

Nefes neydi? Bir insan nefes almadan yaşayabilir miydi? Hayır. Yaşayamazdı.

İnsan'ın doğasında vardı nefes almak. 

Ben galiba nefes almayı unutmuştum. Ya da almak istemiyordum. 

"Hanımefendi iyi misiniz?" yanımdan gelen sesle bakışlarımı yana çevirdim. Bir kadın başımda bekliyordu. Kahverengi gözleri meraklı bir şekilde beni inceliyordu. 

Bakışlarım istemsizce karnına indi, kadının hamile olduğunu gördüğümde oturduğum koltuktan bir hışımla kalktım. "Pardon, dalmışım. Buyrun lütfen." fakat kadın oralı bile olmadı. "Siz iyi olduğunuzdan emin misiniz?" 

Değiliz ablam bir yaşadığımızı biliyoruz çok şükür. 

Birisi şu iç sesimi kapatsın lütfen! Kadına tatlı bir tebessüm gönderip, "İyiyim." dedim. Fiziksel olarak iyiydim çok şükür. 

Kadın benim kalktığım koltuğa oturduğunda etrafıma baktım iğne atsan yere düşmez olan otobüste boş koltuk yoktu. Bu yüzden otobüste yolculuklarını oldum olası sevmezdim. 

Koltuk aramaktan vazgeçip önümdeki demire tutundum. Otobüstün camından dışarı baktığımda otogara az kaldığını fark ettim. Bu iyi bir haberdi. 

Buna sevindiğim sırada çantam titredi, telefonumun çaldığını anlamadığımda elimi çantama atıp telefonumu çıkarttım. Arayan kişiye baktığımda şaşırmamıştım. 

Amcam arıyor... 

Bekletmeden açtığımda amcamın sesini duydum. "Kızım," dedi hafif bir kızgınlıkla kim bilir yine neye sinirlenmişti. "Efendim amcam?" sesimi tatlı çıkarmaya çalıştım bana kıyamayacağını adım kadar iyi biliyordum. 

Amcam derin bir nefes verdi. "Güzel kızım ben sana ne demiştim?" ne demişti? 

Bir sürü şey dedi hangisini hatırlayalım? 

İç sesim bu sefer haklıydı amcam bin tane şey demişti. "Çantanı kontrol et?" diye ilk önerimi sundum. 

Derin bir nefes işittim. 

Yanlış cevap Defne öbürüne geç. 

Bir süre düşündüm başka ne demişti? "Yemek ye?" tekrar derin nefes sesi duyduğumda kaşlarımı çattım, direkt söylese olmaz mıydı? 

Yanlış Defne iyi düşün kızım! 

Düşünmeye çalıştım ve aklıma gelen cevap ile alt dudağımı dişlerimin arasına aldım. "Uçaktan inince ara demiştin amcam." dediğimde onaylayan bir mırıltı çıkardı. 

Bingo! Zafer bizim. 

"Peki sen ne yaptın canım?" dediğinde yüzüm düştü. "Aramadım, ama vaktim olmadı ki otobüs hemen gelmişti." sesim istemsizce üzgün çıkmış olucak ki amcam'ın gülen sesini duydum. "Tamam, tamam asma bakayım yüzünü. Şu an neredesin?" camdan baktığımda otogara yaklaşmıştık. 

"Otogara giriyoruz Amca." Amcam bir kez daha onaylayan bir mırıltı çıkardı. "Sinan seni alacak." kaşlarım çatıldığında bir şaşırmıştım. Sinan mı? Ama dün konuştuğumuzda Amcam beni alacaktı. 

"Biliyorum, seni ben alacaktım ama işlerim yoğun. Sinan'a söyledim seni alacak." bir kaç dosya sesi işittiğimde gerçekten meşgul olduğunu anladım. "Eve geldiğinde hasret gideririz tamam mı güzel kızım?" gülümsedim. 

Çok seviyorum bu adamı! 

"Tamam Amca. Kapatmam gerek görüşürüz." dediğimde son uyarılarını dinleyerek telefonu kapattım. Amcam özel kuvvetler de askerdi. 

Babam gibi. 

Albay Oğuz Karayaman. Gerçekten gözü kara bir adamdı, babamın eksikliğini hissetmemem için elinden geleni yapmıştı. Benim için bir Amca değil Baba olmuştu. 

Otobüs durduğunda kendimden ağır valizimi alıp zor da olsa inmeyi başardım. İndiğimde zafer gülümsemesi sunarak