AMARA

Aşk yakar mıydı, acıtır mıydı, yoksa ruhu paramparça edecek kadar çaresiz bırakır mıydı? İşte NARLA ve SAVRAN için aşk, tüm yolları kapatan bir fırtına gibiydi; olması gerekenin tam tersi, tüm kapıları kapatan bir tuzak gibi… Oysa aşk, her zaman yolları açmalı, umutları beslemeli, kalpleri birleştirmeliydi. Ama onlar için aşk, bir elin sertliğiyle yol kesiyor, her nefesi ağırlaştırıyor, adeta varoluşlarını sorgulatıyordu.

Hayat onları bir araya getirmeye zorlamıştı; kader, görünmez iplerle birbirine bağlamıştı. Fakat NARLA ve SAVRAN, bu ipleri koparmaya çalışıyor, birbirlerine tahammül edemiyorlardı. Çünkü kalplerinin derinliklerinde, her biri başka bir aşka aitti; AMARA’nın yasak, gizli ve dokunulmaz sevgisi… Her bakış, her kelime, her yakınlık, kalplerindeki bu yasak aşkın gölgesinde eziliyordu.

Arka planda sessizce oynanan oyunlar, yapılan Türkü antlaşmalar ve görünmez entrikalar… Hepsi, aşkın saf ve masum yüzünü karartıyor, onları bir çıkmazın içine sürüklüyordu. Aşk artık kurtuluş olmaktan çok dibe batıştı; yumuşak bir rüzgar değil, keskin bir fırtına gibi kalplerine işliyordu.

SAVRAN ve NARLA direnseler de, kaderin elleri onları bu yola sürüklüyordu. Artık seçenekleri yoktu: Ya el ele verip bu yolu birlikte yürüyeceklerdi, zorlukları, acıları ve yasakları paylaşacaklardı; ya da her biri kendi başına yanacak, bu aşkın kıyısında yok olup gidecekti. Çünkü onlar için aşk, yalnızca sevmek değil, varoluşlarını tüketmek, ruhlarını kavurmak, hayatı ve ölümü aynı anda hissetmek demekti. Ve işte bu yüzden, NARLA ve SAVRAN için aşk bir kurtuluş değil, ama tam anlamıyla yok oluştu…