Ecem intihar edecek kadar zayıf! İntihara sürükleyenleri affedecek kadar masum bir kraliçe!
Tabi bu aynanın size gösterilen yüzü! Peki, görünmeyen yüzündeki karanlık sırlar! Gecem gerçekten bu kadar acımasız mı? Ecem kendine yapılanları bu kadar kolay affedebilecek mi?
Aynaların karanlık bir yüzünün olduğunu biliyor muydunuz?
Size kötü bir haberim var! O ayna değil! Sizsiniz!
Ayna sadece gördüğünü yansıtan bir araçtır. Gördüğünüz yüz size ait! Korkak, acımasız, umutsuz, merhametsiz, mutlu, gururlu! Aynaya baktığında ne görüyorsunuz? Şeytanı mı? Yoksa Meleği mi?
Düşmanlarını onların acımasızlığını yansıtarak yok eden Gecem Çağlar. Yeni hedefi olan Aybars Arslan'ın peşine düşer. Gecem aldığı lakabın belki de ilk defa hakkını veremez! Bu görev Aynayı bir hayli zorlayacaktır.
"Gecem Çağlar! Oyun yeni başladı! Kazanmak veya kaybetmek! Ben her türlü varım!"
"Aybars Arslan! Kinini iyi tut! Tut ki! İntikam vakti geldiğinde! Vicdanın konuşmasın!"
1. BÖLÜM
Karın boşluğuma, yediğim kaçıncı yumruktu artık saymıyordum. Bilmem kaçıncı nefesimin kesilişiydi? Onu da saymadım. Ağzıma gelen kanı yine yere tükürdüm. Ayağımın altında oluşan minik gölette sırıtarak baktım. Karşımda ki herif bu halime sırıttı.
"Sen gerçekten inanılmazsın! Bu halde bile sırıtabiliyor musun?"
Bu halim onu daha da sinirlendirmiş olacak ki ellerini havaya kaldırıp bir iki adım geriye gitti. Alay dolu sesi kulaklarımı doldu.
"Tamam. Bizde yöntem değiştiririz. Duyduğuma göre siz kadınlar fiziksel acıya bizden daha dayanıklıymışsınız. E bu tezi de seninle doğruladığıma göre."
Dedi ve o iğrenç gülümsemelerinden birini yine! Gözlerimi kanatırcasına bana sundu.
"Ruhsal acıya geçebiliriz!"
Yorgun bakışlarımı ona çevirdim. Depodan çıkıp beni yalnız bırakınca acıyla inledim. Lanet olsun! Üç gündür buradaydım ve bu herif bana üç gündür yapmadığını bırakmamıştı. Yerimde huzursuzca kıpırdadım. Tabi elerimden tavana zincirlenmiş bir vaziyette olduğu için pekte rahat hareket ettiğim söylenemezdi! Sinirli ve yorgun bir sesle fısıldadım.
"Ecem! Senin aklına uyup buraya gelenin ben!"
Aklıma gelen şeyle yüzümü buruşturdum. Üç gündür aklımın ucuna bile gelmeyen korku! Şimdi iliklerime kadar kendini hissettiriyordu.
"Lanet olsun! Hayır! Onu bulmuş olamazlar!"
Kapının sert bir şekilde açılmasıyla zor da olsa bakışlarımı o herife diktim. Bana yine sırıtarak bakıyordu. Herif kırkının sonlarında olmasına rağmen arsızdı. Bu yüzden otuzlarında gibi gözüküyordu. İri cüssesi ve kirli sakalıyla adının ve yaptıklarının hakkını veriyordu. Yanıma gelip sert bir şekilde çenemden tuttu ve.
"Bakalım bu acıya ne kadar dayanabileceksin?"
Sert bir şekilde çenemi bırakıp kapıda bekleyen köpeklerine seslendi.
"Getirin!"
Kapıdan adamların zoruyla içeri itilen Ecem'i görmemle kan beynime sıçradı. Onun burada ne işi vardı? Ben onu bu lanet yerden çıkardığıma emindim oysaki! Ecem korkulu gözlerle bir bana birde o herife baktı. Adam sırıtarak Ecem'in yanına gitti ve benim dokunmaya kıyamadığım kahverenginin en açık tonundaki saçlarını pis eline dolayıp çekti. Ecemin acı çığlığı kulaklarıma dolarken yerimde huzursuzca kıpırdanmaya başladım. Ecem korkunun esir aldığı kahvelerini bana dikti. Ben bakışlarımı Ecemde kaçırıp ona diktim. Yorgun bir sesle.
"Lanet olsun! Sana söyledim. Bahsettiğin ismi ya da cismi her neyse! Hiç duymadım! Ben aradığın kişi değilim."
Dedim. Bilmem kaçıncı kez ama adam inanmamakta o kadar kararlıydı ki! O ruhsuz siyah gözlerini benden çekip Eceme dikti.
"Yazık olacak bu güzelliğe."
Dediği an eş zamanlı bir silah patlama sesi duyuldu. Panikle gözlerim Ecem'i tararken iyi olduğunu görmemle rahat bir nefes aldım. Kapıda ki adamlardan biri endişeli bir sesle konuştu.
"Atilla! Baskın var gitmeliyiz!"
Adamın uyarıcı sesiyle Atilla bir bana birde Eceme baktı. Sağ işaret parmağını tehditkâr bir şekilde havada salladı ve.
"Bu iş burada bitmedi sürtük! Yine görüşeceğiz! Ve inan bana! Bir dahakine bu kadar şanslı olmayacaksın."
"Hadi Atilla gitmemiz gerek!"
Atilla hızla gözden kaybolunca Ecem
