O sessizlikte bir adam diz çökmüştü; karısının yokluğunu değil, onunla birlikte gömülen kendi kalbini arıyordu.
Tayini çıktığında “orada suç bile işlenmez” demişlerdi.
Oysa bozkırda herkesin bir suçu vardı:
Susmak, gizlemek, sevmek, ya da sevmemek…
Mehtap Soyuduru Çiçek’ten, insanın inancı, yas ve vicdan arasındaki o ince çizgide kaybolduğu bir roman:
Bana Kendini Anlat.
Kimi zaman bir dua, kimi zaman bir itiraf gibi okunacak.
Bir Gün
Yeniden kalemi kâğıdı elime alma zamanı gelecek miydi? Yeniden buradan medet umacağım o zaman… Ya da bir yere sürülecek medetin varlığına inanacağım tutacak mıydı?
Medet…
Ya medet!
Kelimeler sıra sıra olun da hadi derman olun bana, derdime. Yokluğa, hiçliğe, gidene, kalana, acıma, kuraklığa, yangına, kimsesizliğe, dilsizliğe, fazlaca dillenmeye…
Şimdi içimde bir yalnızlık ağacı. Güçlüsün sen be adam diyen içimden bir ses. Sevmiyorum o sesi. Bana iki ayağımın üzerinde tabanlarım kanayana dek durmamı söylüyor. Neden mecburum buna, onu söylemiyor? Yıkılmak, yok olmak hatta en çok bunlar değil mi insana dair olan? Kim, ne zaman, nasıl öğretti bana güçlü olmayı. Anlatıp anlatıp da anlaşılmadıkça mı, susup susup da delidir dendikçe mi, kör olana dek bakıp durduğumdan mı? Bana beni kimse anlatamayacak biliyorum. Ben anlayamamışım kendimi hangi zahir gelip bulacak beni, diyecek de sen sensin.
Ben benim…
O tayin yazısını elime aldığımdan beridir ben benim.
Nicedir ben bende değildim.
İkinci karım öldü. Birinci beni boşamıştı. Boşanırsa karınız sizden, kocanız da olabilir boşanan, ölüm gibi yas tutturdu bana demeyin. Yasın ölümle bir başına alakalı olmadığını biliyorum. Bilmez göründüğüme bakmayın, ben göründüğüm gibi değilimdir. Olduğum gibi de görünmem. Nicedir ben bende değildim dedim ya. Ben beni bilmedim bilmeyeli kendim olmak adına savaştım durdum.
Tüü kalıbına cibilliyetsiz!
O cibilliyetsiz benim. Bir şeyi becerememiş olan da. Alamamış. Tutamamış. Kazanamamış. Aldı, tuttu, kazandı ise de yetinememiş. Bazılarınız şımarık desin bana, deyin hadi çekinmeyin. Size şımarık olmadığımı mı anlatacağım? Çok beklersiniz. Şımarığım ben.
Öyle dedi babam. “Şımarıksın. Elindeki hiçbir şeyin kıymetini bilmezsin sen!”
Bilmem baba. Babama mı anlatacağım kendimi. Zaten ne desem saygısız, isyankâr, kötü olmuyor muyum? Kötü olmaktan kurtulamıyorsanız, kötüsünüzdür. Kabullenin bunu da oturun aşağı. Çünkü neysen nesin o halinle benim kalbimdesin diyecek bir Allah’ın kulu olmayacak hayatınızda. Kedi köpek besleyin, yüzde yüz bununla karşılaşmazsanız.
Ya da besleyin yüzde elliyle yetinin. Fakat yetinin. Yetinmediğiniz yerde büyük sorun var demektir. Yetinemeyince başlıyor. Verilenle, olduğu kadarla, yediğin miktarla, aldığınla, ödediğinle…
Avşar oğlum sen doyumsuz muydun ki bunca acıyı reva gördüler sana?
Avşar oğlum. Kendime ne de güzel oğlum diyorum. Başımı okşuyorum çokça. Kollarımla sarıyorum bedenimi. Kendimi kendim bile sevmiyorum diye yapıyorum hepsini. Psikolog tavsiyesi gibi göründü gözünüze biliyorum. İkinci karım ölmezden evvel defalarca kez terapi şansı verdim kendime. Bu uğurda çok harcandım. Çok da terapist harcadım. Genci yaşlısı…
