Eylül, dört yakın erkek arkadaşıyla birlikte sıradan bir gün yaşadığını sanırken, tanımadığı bir numaradan gelen mesajla her şey değişir.
"Beni görmedin. Ama ben hep yanındaydım."
Kim yazıyor bu mesajları?
Sessizce seni seven biri mi, yoksa sadece bir oyun mu bu?
Arkadaşlıkla aşkın çizgisi bulanıklaşırken, Eylül hiç tahmin etmediği bir duygunun içine sürüklenir.
Anonim mesajlar, saklanan duygular ve içinde cevap bekleyen tek bir soru:
Görmediğin biri, sana bu kadar yakın olabilir mi?
1. bölüm,
Bölüm...Şüphesiz okulun en güzel yanı, arkadaşlarla vakit geçirilen teneffüslerdir. Bir de birbirinden farklı karakterleri olan arkadaşlarınız varsa, eğlenceniz ikiye katlanır.
Benim arkadaş grubum beş kişiden oluşuyor: Aras abim, Serkan, Batuhan, Arda ve ben, Eylül. Çoğu zaman grubun tek kızı olmak, okulda dedikodulara neden olsa da, benim için hepsi abimden farksız.
Onları dört senedir tanıyorum. Abim okula bir yıl geç başladığı için ikimiz de 12. sınıftayız. Abim her zaman benim aksime sosyal biri olmuştur, çevresi de oldukça geniştir. Onlarla da abim sayesinde tanıştım ve kısa sürede epeyce samimi olduk.
Abim dışarıdan bakıldığında ne kadar soğuk ve cool görünse de, aslında çok samimi biridir. Fazla anlaşamasak da, beni kimseye ezdirmez... sadece kendi ezer.
Staj olduğu için haftada sadece iki gün okula geliyoruz. Bugün de okulumuzun bir etkinliği vardı: Ormanlık bir alana gidip mangal yapacağız. Hava çok sıcak olduğu için düz beyaz bir tişört ve bol, mavi bir kot giymiştim. Etkinliğe yalnızca 12. sınıflar katılacaktı. İkişerli sıra halinde otobüsümüzü beklerken, abimin kafama bir tane patlatmasıyla ona döndüm:
“Mal mısın abi?” dedim, kafamı ovuşturarak.
Vurduğu yere eğilip minik bir öpücük bıraktı.
“Çok tatlı duruyorsun,” dedi.
Abimin sevgi dili de buydu: döverek sevmek. Gözlerimi devirip önüme döndüm. Affedersiniz ama şu an popomdan ter akarken onunla uğraşamazdım.
Batuhan koca bir kahkaha saldı ortalığa.
“Adama bak, kız tatlı diye vuruyor!”
Gülmesine diğerleri de eşlik edince hepsine en boş bakışımı attım.
“Tamam kızma,” dedi Serkan, gülüşünün arasında. Kollarını birbirine dolamış, omuzlarını oynatarak gülüyordu.
“Kızmıyorum. Çok bunaldım ya, daha ne kadar dikileceğiz burada?” diye sitem ettim.
Arda ve Serkan hemen önümüzde, Batuhan da arkamızda bir kızın yanındaydı. Arda arkasını dönüp kısık gözlerle bana baktı. Ben de aynı şekilde karşılık verdim. Bu bakışlar, dahiyane bir fikrin geldiğinin habercisiydi. Saçlarını karıştırarak konuşmaya başladı:
“Kaçalım mı? Zaten çok önemli bir olay yok. Izgara yapıp geleceğiz.”
“Kaçıp ne yapacağız ki?” dedim bezmiş bir şekilde.
“Mahallede çekirdek-kola yaparız, ceviz ağacının altında,” diye yanıtladı.
Bakışlarımı abime çevirdim. Ellerini kaldırarak,
“Ben uyarım size,” dedi.
Serkan da başını olumlu anlamda sallayınca, bu sefer Batuhan’a döndüm. Bir kişi bile gitmiyorsa plan iptaldi. Ne demişler, anca beraber, kanca beraber.
“Bacım, bana hiç bakma. Devamsızlık hakkım yok,” dedi Batuhan.
Ve… kaçmıyoruz.
“Tamam o zaman,” diye mırıldandım. Serkan, abimle ikimizin ortasına kolunu uzatıp arkamızdaki Batuhan’la göz göze geldi.
“Kaydırırız oğlum ya, bu sıcakta mangal mı olur? Gel, gidelim.”
Batuhan birkaç saniye düşünüp,
“Tamam lan, ama sınıfta kalırsam sizi yerim, haberiniz olsun,” diye mırıldandı.
Bir iki dakika içinde öğrencilerin arasından arka bahçeye çıkmaya çalıştık. Bu oldukça kolay oldu çünkü çoğu hoca dersteydi, görevli ise yalnızca bir öğretmen vardı.
Arka bahçeye geldiğimizde, oldukça yüksek olan duvarı hepsi kolayca atlayıp geçti ama
