Rüya
Elif ben buradayım ölmedim.
"Elifim ne olursun bul beni"
"Sen bekliyorum gece gözlüm."
Kan ter içinde yine uykunun kollarından uyanmıştım. Her gece aynı kabus, her gece aynı gözyaşıydı. Yattığım yerden kalkarak oturur pozisyona geçtim. Dizlerimi kendime çekerek ellerimle sarıldım. Bir zamanlar sevdiğim adama sarılan kollarım şimdi yalnızlığın acısına tutunmuştu.
Yalnızdım bu hayatta yapayalnız ayakta durmaya çalışan bir kadındım. Bir zamanlar sol tarafım birine tutunurken şimdi bomboştu. Ölüm hayatıma uğramış benden iki canımı almıştı.
Bir uçak kazasıyla kaybediş, birde benimle can bulmaya çalışan fasulyem. Ama ikisininde ellerinden tutamadım.
Gözlerimi kapatıp bir iç çektim. Bir ah...Beş yılda kaç ah çekişimdim. Kaç acı, kaç hüzün.
Asafımın ölümüyle benimde hayatım durmuştu. Bir sabah evimizin kapısından gülerek uğurladığım sevdiğim adamın akşamına ölüm haberini almıştım.
Bir haber kanalında Türkiye'den Amerikaya seyahat etmekte olan uçağın düştüğünü ve yolculardan kimsenin sağ kalmadığını duymamla önce inanamamıştım. Asaf Amerikaya gidecekti ama o seferle gitmemişti belki,kendimi kandırmam bir saniye sürmedi ve acı haber tez duyulmuştu. Asaf o uçağa binmişti ve geriye küle dönen cenazesi kalmıştı. Onun olduğunu tespit etmek bile zor olmuştu. Ailesinden alınan örnekle kesinleşmiş ve ben kocamı kaybetmiştim. Kefene sarılan bir beden yerine küllerine sarılmıştım Tabutuna ise ağırlık olsun diye torba koymuşlardı. O andan itibaren ben bitmiştim artık. Sabah sağ salim yolladığım kocamın sadece külleri ulaşmıştı.
Ä°ÅŸte hayat
