Nehir,her gün olduğu gibi bitik bir halde uyanır.Elini yüzünü yıkadıktan sonra annesinin onu çağırması ile mutfağa gider ve bir adam görür.Kısa bir süreden sonra bu adamın babasıyla alakalı bir ajan olduğunu öğrenir.Bunu öğrendiğinde babasının mektubu eline geçer.Kod:Athenadır.Peki;Athenanın sırrı nedir?
BÖLÜM 1-"Hayatım bir kaza gibiydi...Fakat yavaş çekimde."
Okulun ilk günü... Ve ben hâlâ yataktayım.
Telefon alarmı çalmadı. Ya da çaldıysa da ben onu “seni sonra döverim” diyerek susturmuş olabilirim. Bilmiyorum. Uyumak ile ölmek arasında sıkışmış bir hâlde, tavana bakıyorum.
Kafamın içinde bir ses var:
> “Bugün başıma kesin bir şey gelecek.”
Bu ses bazen annemin sesi gibi geliyor, bazen de içimdeki “delik pantolonun hâlâ moda olduğunu sanan 13 yaşındaki ben” gibi. Her hâlükârda, haklılar.
Kalktım. Yani sürünerek. Yüzümü yıkarken aynaya baktım ve kendime “Sen busun” dedim. Ne olduğumdan emin değilim ama kesinlikle pazartesiye hazır değildim.
Kahvaltıya indiğimde annemin yüzünde bir ciddiyet vardı. O kadar ciddi ki... hani biri sana “bir şey söyleyeceğim ama sakin ol” der ya? İşte öyle bakıyordu. Panik butonuna bastım içimden ama yüzümde hâlâ “bu zeytin neden çekirdekli çıkmış” ifadesi vardı.
“Anne, ne oldu?”
Annem bir şey demedi. Sadece göz ucuyla pencereye baktı. Dışarda dev gibi, simsiyah, camları karartılmış bir araç duruyordu. Öylece.
“Anne... Bu zengin komşu mu yoksa karanlık geçmişim mi beni almaya geldi?”
Derin bir nefes aldı. “Kızım... Sana koruma atandı.”
Bir an düşündüm. Sonra kahkaha attım. Gerçekten. “Aynen, bana. Koruma. Hatta yanında FBI rozeti de var mı?”
“Ciddi söylüyorum Nehir,” dedi. “Babanın geçmişinden dolayı bazı şeyler ortaya çıktı. Bu çocuk... Aras, seni koruyacak.”
Aras mı? Hıh. Kesin çok karizmatik, cool, soğuk tipli biridir. Ve kesin benimle asla iyi anlaşamayacak. Harika.
> Ve işte o an fark ettim ki...Hayatım bildiğin Netflix dizisine dönmüştü.Ama romantik-komedi mi, yoksa ajanlı aksiyon mu?Henüz karar veremedim.
Gözlerimi kaçırdım. Bu Aras denen çocuk, bir insanın gözünün içine bakarken bu kadar mı ciddiyetle bakar? Hani “sana ne zaman suikast düzenlenecek biliyorum” gibiydi bakışı.
O an kafamdan bin tane düşünce geçti.Ben niye tehlikedeyim?Babam kimdi?Aras niye robot gibi davranıyor?Ve en önemlisi... Bu çocuğun hiç mimiği yok mu?!
Annem, "Aras bundan sonra yanında olacak, artık yalnız değilsin," dediğinde resmen sinirlerim gerildi.Yalnız değildim evet… Artık başıma bela gibi biri vardı.
Aras içeri girdi, koltuğa oturdu. O kadar sessizdi ki, adam koltukla aynı frekansta nefes alıyor gibiydi.Ben ise tabii ki susamam.
“Sen hiç gülmüyor musun? Yoksa doğuştan mı böyle karanlık bir auran var?”
Hiç cevap vermedi.Sadece bana baktı.Ama bu sefer... Çok hafifti...Evet, orada bir şey vardı.Sanki gözleri “Seninle uğraşacak enerjim yok ama bu çok eğlenceli olacak” diyordu.
İçimden bir ses “Aha!” dedi.“İşte bunu kıracağım. Bu çocuğun mimiklerini çözeceğim!”
Telefonuma mesaj düştü. Pelin.
> “Okula gidiyoruz mu KIZIM NOLUYOR DÜNYANIN SONU MU GELDİ???”
Ben de hemen cevapladım.
> “Sana anlatacaklarım var. Hem de bomba.”
Üç saniye sonra kapı çaldı.Pelin.Göz göze geldik, sonra Aras’ı gördü.Ve Pelin sustu.Hayır yani Pelin susmaz, Pelin sessizliği tanımaz, Pelin konuşmanın vücut bulmuş hâlidir.Ama Aras’ı görünce... Donduruldu.
“Bu kim?”
