Bir Adım Uzağımda

Günlerden pazartesiydi. Her şey aynıydı, sadece kalbim daha yorgundu.‎‎Hastanenin soğuk koridorlarında adımlarımı sayıyordum, beyaz ışıklar altında yürürken zaman sanki daha ağır akıyordu. Her köşe, her oda bana aynı hikâyeyi fısıldıyordu: “Yalnızsın.”‎‎Yanımda getirdiğim deftere bakındım. Çizgilerim bana iyi geliyordu; kimse anlamasa da… bir şekilde ruhumu hafifletiyordu.‎‎Doktorumun odasına girdiğimde, bana sıradan bir gülümsemeyle “Merhaba” dedi. “Nasılsın bugün?”‎‎“İyiyim,” dedim, ama içimden geçen yorgunluğu saklayamadım.‎‎Ben Mina. 19 yaşındayım. Hayatım, büyük bir kısmını hastane odalarında geçirmemle tanımlanıyor. Ama kimseye gösteremesem de, içimde hâlâ umut ve hayaller taşıyorum.‎‎Siz şimdi hastalığımı da merak edeceksinizdir. Hastalığım kronik kalp rahatsızlığı. Bu yüzden sürekli kontrollerim, doktor randevularım ve tedavilerim var. Bazı günler çok zor geçiyor, bazen kalbim o kadar yoruluyor ki yürümek bile güçleşiyor.‎‎Dünyanın en asosyal insanlarından biriyim. Tek yoldaşım, her zaman yanımda olan anne ve babam. Onlar olmasa, belki de bu yalnız hayatla başa çıkmam çok daha zor olurdu.‎‎Ama artık güçlü duramıyorum. Her gün kalbim daha kötüye gidiyor; bir anda ağrıyor, sıkışıyor.‎‎Hastaneden çıktığımda, ayaklarım hâlâ ağır ve göğsümde bir sıkışma vardı. Ama eve adım attığımda, annem ve babamın sıcak bakışları biraz olsun içimi rahatlattı.‎‎“Hoş geldin Mina,” dedi annem. Evde olmak, hastane koridorlarının soğukluğundan sonra küçük bir sığınak gibiydi. Yine de kalbimdeki ağrı bir süreliğine geçmiyordu; biraz dinlenmem gerekiyordu.‎‎Yatağıma uzanıp pencere kenarındaki defterime baktım. Çizimlerime göz gezdirirken, dünyamın kontrolü birkaç dakikalığına bende gibi hissettim. Sonra göğsümdeki sıkışma yeniden kendini hatırlattı.‎‎Her gün bir mücadeleydi. Ama belki de bu küçük anlarda, yaşamak için bir sebep buluyordum…‎‎Odama geçip, kumral saçlarımı yukarıda topuz yaptım ve defterimi açtım.Küçüklüğümden beri resim çizmeye bayılırım. Çizgilerim bana iyi gelir sanki her bir çizgi " iyileşeceksin" diye fısıldıyordu.‎Dün Yoda* karakterini çizmiştim bugün ise çizecek birşey bulmaya uğraşıyorum.‎Kulaklıklarımı takıp bir şarkı açtım ‎Ölücem be hiç mi sevmedin*diyordu şarkı,bu şarkıyı her dinlediğimde babam gelir aklıma,babam ile aramız biraz limonidir‎‎1*stars wars evrenindeki bir karakter ‎2*ama bana bakma öyle -vagon