2015'de bir İngilizce Webtoon olarak yazdığım bu kitabımı sizler için tanıtım bölümleriyle ekliyorum. Beğenirseniz kitaplığınıza ekleyin, devam eden kitaplarımı biraz yoluna koyar koymaz devamını çeviririm. Keyifli okumalar. Öpüyorum. 💫📚🪷
Yavrum, Baban Nereli.!
Yaklaşan topuklu ayakkabıların yankısı, koridorun sessizliğini yararak beynime saplanır gibi vuruyordu. Sanki her adım bir tehlikenin habercisiydi. Ajan Kim Lee, gözlerini koridora sabitlemiş, tüm dikkatini odaklamış bir şekilde bekliyordu. Buraya kadardı; saniyeler sonra ifşa olabilirdik.
Tam o an, içgüdülerim devreye girdi ve aklıma gelen ilk şeyi yaptım. An bu andı! Yıllardır, klişe ajan filmlerinde izlediğim o taktiği uygulayabilirdim!. Beni yargılamayın. Adam hem ajan, hemde kocam rolünde. Kime ne ayol!
Sonunda bu ikilemleri bir kenara atıp, Beni korumak için üzerime eğilmiş olan Kim Lee'nin kaslı göğsüne dokundum.
Ellerim kaslı göğsüne değdiğinde, hissettiğim duyguyu tarif edemem. Tenimizin değmesiyle birlikte tüm bedenim alev aldı. Tanrım, bunu gerçekten yapıyordum. Yıllardır hayallerimi süsleyen o adamı birazdan öpecektim.
Nefesimi tuttum, dudaklarına doğru eğildim. Göz göze geldiğimiz o anda bir anlığına duraksadım. Gözlerinde bir uyarı parıltısı vardı.
"Yapma," dedi, sesi kısık ama kararlıydı. "Yoksa bu haldeyken, kimse seni kimse elimden alamaz!" (Ajan beyimize, afrodizyak verdiler.) 🤭🔥
Ama artık çok geçti. Sessizce gülümsedim ve fısıldadım:
"Üzgünüm, sahte kocacım, o köprüyü çoktan geçtim."
Sonra, tereddüt etmeden dudaklarına yapıştım...
Hani şu filmlerdeki geçişler vardır ya, "Hoop, it's me!" deyip "Bu duruma kendimi nasıl soktuğumu merak ediyorsunuz" diye giriş yapar ana karakter. İşte aynen öyle.
Aslında şu anda Kim Lee Oppa'nın kollarında ve ateşli dudaklarında olmak asla pişman olacağım bir konu değil. Ama az sonra, eğer ifşa olursak, görev içinde evlendiğim sahte kocamı kaybedebilirim. İşte bu, ölesiye korktuğum bir şey. Zira görev aşkımı ve kariyerimi çoktan unuttum. Tek bildiğim, onu düşünmekten yosun çorbasına dönmüş beynim ve adamı görür görmez ateşi çıkan, söz geçiremediğim bedenim.
Şu hayal baloncukları olur ya, karakterin tepesinde beliren. İşte onlardan birini yolluyorum size.
Her şeeey polis akademisine girişimle başladı!
Akademinin ilk yılıydı; annemi zor ikna edip okula kaydolmuştum. Kabul töreninde oldukça suratsızdı, sağ olsun. Bu kadar iyi Türkçe konuşabilmemin sebebi ne derseniz, Türk babama borçluyum. Evet, ben bir melezim. Annem Koreli, babamsa Türk; ben ise her ikisinden birer parça alarak var olmuşum sanırım.
Şaka yapıyorsun! Ne alaka? dediğinizi duyar gibiyim.
Haha, okey, kısa bir tanıtım geçelim. Ben Yu-Ji Mira Yağızoğlu, Kore'de Seul şehrinde yaşıyorum. Belli bir yaşa kadar toplumun alışık olduğu Yu-Ji ismini kullandım. Lise sonda ise ne yalan söyleyeyim, farklı olmak amacıyla Mira ismimi kullanmaya başladım. Melez diye alay etmeyi biliyorlardı; bir zahmet iki Türkçe isim söylemeyi de öğrensinler diye düşünüyordum.
Zaman ilerledikçe en sevdiğim şeyin bilgisayarlar olduğunu fark ettim. Daha 8 yaşında bilgisayarın tüm parçalarını söküp takabiliyordum. Zamanla daha da geliştim: 3 kez sınav sorularını çaldım, 2 kez de yoklama listeleriyle oynadım. Hiç öyle bakmayın, kendim için değil, biraz kalın kafalı
