1.BÖLÜM
HAZİRAN 2017
ARTVİN/ ARHAVİ
Havadaki tatlı esinti, ince parmaklarıyla Ahsen’in yanağını okşar gibi dokundu. Rüzgârın ılıklığı, bedeninin taşıdığı ağır sıcağı biraz olsun hafifletmişti. Güneş, gökyüzünün tam ortasında, “Ben buradayım!” dercesine gururlu bir edayla gülümsüyordu. Ahsen, alnında biriken ter damlalarını eliyle silip gözlerini kıstı; yolun karşısına bakmaya çalıştı ama ışığın parlaklığı adımlarını bile şaşırtacak kadar güçlüydü. İçinden, “Biraz daha hızlı yürümeliyim,” diye geçirdi. Sanki ayakları bu düşünceyi duymuş gibi hızlandı.
Yol uzadıkça gökyüzündeki ateş yavaş yavaş arkasında kalıyor, güneş gözünden çekiliyordu. Sonunda evinin bahçe kapısına ulaştığında derin bir nefes aldı; kalbindeki sıkışma da gevşemişti. Odasının camı, karşıdan ona bakıyor, sanki “Hoş geldin,” diyerek gülümseyen bir yüz gibi parlıyordu. Bahçe kapısını yavaşça açtı; adımlarını dikkatle atıyordu. Babasını uyandırmak, isteyeceği en son şeydi. Evin kapısına geldiğinde anahtarı sessizce çevirdi, kapıyı aralayıp içeri süzüldü.
Merdivenlere yönelmişti ki mutfaktan gelen hafif tıkırtılar dikkatini çekti. Annesi, kendine has telaşlı haliyle bir şeylerle meşguldü.
Evde birilerinin olduğunu bilmek Ahsen’in yüzünde küçük bir tebessüm oluşturdu. Odasına girince kapıyı usulca kapattı, pencerenin yanındaki masasına oturdu. Dışarıya baktı; güneş yavaş yavaş batıyor, ufku altın rengine boyuyordu. Gözlerini huzurla kapattı.
Çekmecesinden defterini çıkardı; parmakları hafif titreyerek tüylü kalemini kavradı. Sayfalar, sanki uzun süredir onu bekliyormuş gibi açıldı. Kalem kâğıda değer değmez kelimeler dökülmeye başladı.
Bahar... İçimizde bazı şeylerin yeniden canlandığı, umutların filizlendiği o eşsiz an. Doğanın gülümsediği, kuşların cıvıldadığı, her şeyin yeniden doğduğu vakit. Kalbim, onların şarkısına eşlik eder gibi atıyor. Umutla doluyorum. Her şey hep böyle kalacakmış gibi geliyor. Ama bir an geliyor... İçimdeki bahar yaprak yaprak dökülüyor. Umutlarım solmuş çiçeklere dönüyor. Ve ben yeniden o tanıdık karanlıkta kayboluyorum. Sahi, ben ne zaman o gerçek mutluluğu bulacağım?
Bilmiyorum... Ama umut etmeye devam ediyorum.
Kalem sanki kendi iradesiyle hareket ediyor, Ahsen’i dünyadan koparıyordu. O kadar dalmıştı ki annesinin sesini işitmedi bile. Kapı açılınca irkildi. Annesi merdivenin başında durmuş ona bakıyordu.
Ahsen’in yüzünde, biraz mahcup ama çocukça bir heyecan belirdi. Sema Hanım önce hafif bir sitemle baktı, sonra gözlerindeki ışığı görünce içten gelen şefkati ağır bastı.
Alt kattan gelen sesler onları aşağı çağırıyordu. İkisi birlikte merdivenlerden indiler. Dedesi ve babaannesi çoktan sofraya oturmuştu. Ahsen, dedesiyle babaannesinin yanaklarına öpücük kondurdu; dedesi gülümseyerek karşılık verdi. Annesi yanına oturunca huzurlu bir akşam daha başlıyordu. Gökyüzü geceye teslim oluyor, ay pencereden içeri usulca bakıyordu.
Ahsen gözlerini ovuşturdu, annesinin bıraktığı sudan bir yudum aldı ve kendini yatağın yumuşak kollarına bıraktı. Yanındaki pofuduk ayıcık sanki “Beni unutma,” der gibi bakıyordu. Ahsen kıkırdayarak onu kucakladı. Gözleri karanlığa alıştıkça kapanıyor, bedenini tatlı bir uyku sarıyordu.
Sabaha karşı gözlerini
