Deniz’in Fırtınası

Elimde valizim, yanımda kızım, içimde geçmişin yaraları ile yeni bir hayata çıkıyorum şimdi. Mardin’e… araç hızla hava alanına ilerlerken bir bilinmezliğe gittiğimi biliyordum.

En yakın dostum da benimle gelecek ve yardımcı olacaktı bana.

Gerginliğimi anlayan İpek hüzünlü gözlerle bana bakıp, “ Deniz verdiğin karar gerçekten zor kuzum ama her zaman yanındayım.” dedi.

Ona baktım ilk defa onu böyle hüzünlü görüyordum. Aslında çok eskiye dayalı bir arkadaşlığımız yoktu onunla 3 sene önce yeni atandığımda tanışmıştık İpek sınıf öğretmeniydi ben Anasınıfı öğretmeni ve çok kısa sürede çok yakın arkadaş olmuştuk. Hatta hiç olmayan varsa bile varlığını bilmediğim kız kardeşim gibi oldu bana. Benim gibiydi içinde bitmek bilmeyen bir yaşam enerjisi vardı.

Elini tuttum. Bana destek olmak ister gibi hemen karşılık verdi. ”Belki de ilk defa kontrolü bırakmalı ve akışına yaşamayı öğrenmeliydim. “ dedim. Gözlerim doldu ama bunu İpek’e göstermeden başımı uçağın o küçük penceresine çevirdim. Uçak pisten havalanınca yıllarca yaşadığım doğup büyüdüğüm şehirden, çektiğim acılarım ve kırılan heveslerimi de koydum valizime şimdi yanımda 14 yaşındaki kızım Defne ile bir hayata başlayacağım. Yıllarca yaşadığım şehre veda etmenin hem bu kadar zor hem de bu kadar rahatlatıcı olacağını tahmin bile edemezdim.

Nergis Müdür bana dikkatle baktı. “Emin misin Deniz?” diye sordu.

Başımı salladım. “Eminim. Yeni başlangıçlar gerekli bazen. Hem bana hem de kızıma iyi gelecek bu yeni hayat.”

Kadıncağızın yüzünde endişe vardı. Sanki kalbimi okur gibiydi. Yıllardır birlikte çalıştığımız için beni herkesten iyi tanıyordu.

“Bak Deniz,” dedi derin bir iç çekerek. “Sen yapamazsın oralarda. Sen İzmir’in hayatına, özgürlüğüne alışıksın. Ben yıllarca o bölgede öğretmenlik yaptım. İnsanları iyidir, evet, ama zor bir coğrafya. Hiçbir şey burada olduğu gibi değil. Kitaplarda okudukların ya da dizilerde izlediklerinle alakası yok. Düşün derim… Seni iyi tanırım, canını acısından kaçıyorsun.”

Gülümsedim. Dudaklarımda buruk bir ifade belirdi.

“Hayır müdürüm, acım geçti. Canım yandı, kabul ediyorum, ama şimdi bitti. Belki de Mardin bana başka bir kapı açar, ne dersiniz?”

Gözleri kısıldı, ama bir şey söylemedi. Onu ikna etmem kolay değildi.

Sıkıntılı gözlerle bana baktı Nergis müdür” Deniz bak şakaya gelmez bu işler. “

“Biliyorum müdürüm eminim iyi olacağım” dedim gülümseyerek ona göz kırpıp “ hem baktım yapamıyorum, geri gelirim.” dedim. Şakaya vurup her zamanki gibi.

Sıkıntısı geçmese de bana gülümseyerek;

“Peki istediğin gibi olsun ama her neye ihtiyacın olursa beni mutlaka ara. Orada görev yaptığım dönemde tanıştığım bir dostum var nüfuslu ve çevresi çok geniştir. Seni oralara böyle sahipsiz gibi göndermek içime sinmez. En azından bunu yapayım. Zaten tahmin etmiştim seni vazgeçiremeyeceğimi.” Dedi buruk bir gülümsemeyle.

Uçaktan iner inmez telefonunu açtı Deniz. Gelen mesajlara bakarken Nergis Müdürün birçok