Ailelerinden 44 kişinin bir anda hayatını kaybettiği kanlı geceden sağ kurtulan iki kardeş, Leyla ve Roza. Tüm hayatlarını altüst eden o geceden sonra tam on üç yıl, geçmesi kolay olmayan binlerce gün ve dinmeyen acılar...
Aşkla sarmalanmış acı dolu geçmişleriyle ülkelerine dönen kardeşleri bekleyen zor günler, yeni gizemlere kapı aralayacak. Yıllara meydan okuyan aşk ve saklı kalan gerçekler birbirini tetiklediğinde geçmiş yeniden can bulacak.
BİR KADIN, BİR ERKEĞE İKİ KEZ ÂŞIK OLABİLİR Mİ?
“Leyla, gece demek. Leyla, siyah saçlı kadın demek. Leyla benim gecelerim, bitmek tükenmek bilmeyen karanlığım. Karanlığın ortasında geceye nasıl hasret yaşanır, bilir misin?”
“KURT KADERİNDİ AMA SEN DAĞLARDA ÖZGÜRCE GEZDİĞİNİ SANDIN.”
Bölüm 1
Duman İzi
Hikâyede geçen kişi ya da kişiler tamamen hayal ürünüdür. Gerçeklerle hiçbir bağlantısı olmamaktadır.
Canımın içi, güzel kızlarıma… Dünya sizin için her zaman güzel bir yer olsun.
Playlist
1. Ebru Gündeş – Ben Aşkı Ölümsüz Bilenlerdenim 2. Ebru Gündeş – Gel Vefasız 3. Neşet Ertaş – Leyla 4. Tan Taşçı – Ona söyle 5. Tan Taşçı – Kan damlıyor 6. Tan Taşçı - Yalan 7. Kolpa – Gurur Benim Neyime 8. Seksendört – Hayır olamaz 9. Gökhan Türkmen – Bile Bile Yandı Yüreğim 10. Gökhan Türkmen – Büyük İnsan 11. Harun Kolçak – Yanımda Kal 12. Harun Kolçak – Gitme Seviyorum 13. Sezen Aksu – Git 14. Feride Hilal Akın & İlyas Yalçıntaş – Şehrin Yolu 15. Yüzyüzeyken – Dinle Beni Bi’
16. Buray – Sahiden 17. Leyla The Bnad – Yokluğunda
2022. 3 Mayıs Almanya Silahlar patlıyor, sürekli ve sürekli. Susmuyor, durmuyor. Karanlığın içinde kalmış, kaskatı kesilmişti. Kollarında kız kardeşi, onu sıkı sıkı tutuyordu. Bıraksa geceye karışacaktı Roza.
Bağırmak istiyordu, ağzını açtı, havaya kaldırdı ama sesi çıkmıyordu. Kapana kısılmış, hiç yarası olmadığı hâlde canı acıyordu. Kapan kalbine dişlerini geçirmiş ölümüne acıtıyordu.
Belki acıdan nefes alamıyordu. Ölüyor muydu? Can bedenden bu şekilde mi çıkardı? Roza çırpındı, eliyle kardeşinin ağzını kapattı. Gözlerini bir milim bile açamadı ama kardeşinin başını göğsüne bastırdı. Geceyi ateşe veren kurşunlar bedeninin neresine isabet ediyordu?
Neden isabet etmiyordu? O kurşunlar kime saplanmıştı? Kim saplamıştı? Ağzı açık inliyordu.
Bedeni titremeye başladı. Isındığını hissetti. Tüm bedeninden ince bir su tabakası ayaklarına akıyordu. Silah sesleri sustuğunda duyduğu kahkaha sesiyle yerinden sıçradı.
Çağrı cihazından gelen sesi duydu ama umursamadı. Umursayamadı. Rüyanın etkisi canlı gelip geçiyordu gözlerinin önünden. Terlemişti. Şimdi de üşüyordu. Ayaklarını indirdiği sedyede doğruldu. İki gündür gözünü kırpmamıştı. Sakin bir alana kendini attığında uykuya dalmıştı. Saatine baktığında sadece bir saat geçmiş olduğunu fark etti. Birden hastanenin içinde adı duyuldu.
“Doktor Leyla, 2022 numaralı odaya.”
Yüreği sıkıştı, kapıyı hızla açıp çıkarken, “Hala!” diyordu. “Hala ne olur gitme!” Gözlerine biriken neme aldırmadı. Bazen ağlardı Leyla, nadir zamanlarda. Ağır basan özlem anlarında.
Burnuna ülkesinin kokusu geldiğinde, kalbi sancıdığında, annesini, babasını, abilerini ve küçük kardeşini özlediğinde. Kendine bir köşe bulur, tüm can kırıklarıyla baş başa kalırdı.
Uzun koridoru aşarken siyah dalgalı saçları arkasına savrulup duruyordu. Duvarlar kadar soğuktu nefesi, yüzü. Gözlerinden inmek için an kollayan damlalar sıkı sıkıya tutunuyordu.
Islak ve soğuk duvarlar gibiydi yeşil bakışları. Yüzüne çarpan rüzgâr onu daha da üşütüyordu.
Hastaneler ona her zaman ölüm kadar soğuk gelmişti ve o hep üşümeyi seçmişti.
Yanından geçtiği insanlar ona bakmaktan kendini alamıyordu. “Doktor Leyla,” diyorlardı.
Tanımayanlar da ona bakınca ne yaşadığını
