Hikaye, bursla şehrin en seçkin ve zengin öğrencilerin gittiği tek erkek lisesi olan Velhurst Akademisi'ne giren Kyra'nın zorlu başlangıcını anlatıyor. Kyra, okulun ilk gününden itibaren zengin sınıf arkadaşları Okuldaki tek amacı, ailesi için mezun olmak ve beladan uzak durmaktır.
Kyra'nın hayatı, onu Kane'in zorbalığından kurtaran Dean Tyven ile tanışmasıyla karmaşık bir hal alır. Dean, büyük bir holdingin (Tyven Şirketi) vârisidir ancak kendi lüks yaşamının 'altın bir kafes' olduğunu düşünmektedir. Kyra, Dean'in görünüş ve sesinin, ölen yakını Riven'a ürkütücü derecede benzemesi üzerine bayılır ve bu benzerlik, Kyra'nın geçmiş acılarını yeniden canlandırır. Bu durum, Dean'in Kyra'ya olan merakını ve ilgisini artırır.
Kyra'nın hayatı, onu Kane'in zorbalığından kurtaran Dean Tyven ile tanışmasıyla karmaşık bir hal alır. Dean, büyük bir holdingin (Tyven Şirketi) vârisidir ancak kendi lüks yaşamının 'altın bir kafes' olduğunu düşünmektedir. Kyra, Dean'in görünüş ve sesinin, ölen yakını Riven'a ürkütücü derecede benzemesi üzerine bayılır ve bu benzerlik, Kyra'nın geçmiş acılarını yeniden canlandırır. Bu durum, Dean'in Kyra'ya olan merakını ve ilgisini artırır.
1.bolum
Okulun ilk günüydü.Kyra, burslu olarak kabul edildiği bu okula uzun bir yolculuğun sonunda ulaşmıştı. Şehrin en köklü ve prestijli liselerinden biriydi burası; zengin ailelerin çocuklarıyla dolu, tek erkek lisesi…Devasa kampüsüyle adeta küçük bir şehir gibiydi. Her köşesinde ihtişam, her adımında ayrı bir gurur hissediliyordu.
Ancak Kyra için bu görkem, aynı zamanda bir yabancılık duygusuydu.Kapının önünde durduğunda, içini bir tedirginlik kapladı.İçeri girmesi gerekiyordu ama sanki ayakları toprağa kök salmıştı.Bir yanıyla korkuyordu; diğer yanıyla da bu fırsatı kaçırmamak için kendini zorlayarak nefes aldı.Burası onun için büyük bir şanstı — belki de hayatta eline geçecek tek büyük şans.
Sınıfa girdiğinde ortalık bomboştu. Erken gelmişti. Sessizlik, koridorlardan içeri sızan sabah ışığıyla birleşince, sınıf neredeyse sahne gibi görünüyordu.Kyra, sıranın kenarına oturdu. İçinde hem huzur hem huzursuzluk vardı.Yalnızdı ama bu yalnızlık, biraz da güvenliydi.Kendini toparlamaya çalışarak sessizce bekledi.
---
Bir saat sonra öğretmen sınıfa döndü. Kalabalık artmış, yeni sesler, kahkahalar sınıfın havasını doldurmuştu.Öğretmen, yüksek sesle konuşarak uğultuyu bastırdı:
“Evet çocuklar, bugün aramıza yeni bir arkadaş katıldı. Lütfen tahtaya gel ve kendini tanıt.”
Sözler sınıfa yayıldığında herkesin bakışları aynı anda Kyra’ya çevrildi.Kyra ağır adımlarla yerinden kalktı.Yüzü solgun, elleri hafifçe titriyordu.Tahtaya geldiğinde boğazındaki düğümü yutkunarak bastırdı.
“Benim adım Kyra.”
Bir anda fısıltılar başladı.Önce kısık sesle, sonra giderek daha belirgin.
“Ne biçim isim bu böyle?”“Hiç bizim çevreden birine benzemiyor.”“Alt sınıftan biri olduğu belli…”“Bursla gelmiş diyorlar, şansa bak…”“Bizim okula bu tipleri almamalılar!”
Kahkahalar ve küçümseyici bakışlar sınıfın içini doldurdu.Kyra hiçbir şey demedi.Yüzü ifadesiz görünüyordu ama içi paramparçaydı.Kendini korumak için duvar örer gibi sessizliğe sığındı.
Ne olursa olsun, burada ayakta kalmalıydı.Beladan uzak durmalı, sadece okuyup mezun olmalıydı.Ailesine bakabilmesi için bu okul, tek umuduydu.
Öğretmen, sınıftaki uğultuyu susturarak söze girdi:
“Şşş! Bu kadar yeter. Aramıza hoş geldin Kyra, yerine geçebilirsin.”
Kyra sessizce başını salladı ve sırasına döndü.
---
Ders sona erdiğinde, sınıf bir anda hareketlenmişti.Kyra’nın midesi açlıktan gurulduyordu.Koridorlar kalabalık, her yer neşeyle doluydu ama onun için bu kalabalık, yalnızlığını daha görünür kılıyordu.Sessiz adımlarla dışarı çıkarken aniden bir ses duyuldu:
“Pişt! Yeni çocuk, nereye gidiyorsun?”
Kyra duraksadı, sesi sertti.Başını çevirince karşısında kendinden emin bir çocuk gördü.Omuzları dik, bakışları kibirliydi.
“Yemek yemeye gidiyorum,” dedi Kyra, çekingen bir sesle.
Karşısındaki çocuk alaycı bir kahkaha attı.
“Ne? Yemek mi yiyeceksin? Buradaki yemekler ucuz değil, biliyor musun? Paran yeter mi ki?”
Kyra bir an sessiz kaldı. Yalnızca utangaç bir tebessümle başını eğdi.
“İstersen sana ben alabilirim,” dedi çocuk, dudaklarının kenarında sinsi bir gülümsemeyle.
“Teşekkür ederim... istemem,” diye yanıtladı Kyra kısık sesle.
Çocuğun ifadesi bir anda değişti. Gözleri karardı, yüzüne karanlık bir gölge düştü.
“İstemiyorsun demek…” diye tekrarladı yavaşça.
Ardından, sesi neredeyse fısıltıya dönüştü:
“Bir daha sana bir şey dediğimde beni geri çevirirsen... seni öldürürüm.”
Kyra’nın kalbi
Ancak Kyra için bu görkem, aynı zamanda bir yabancılık duygusuydu.Kapının önünde durduğunda, içini bir tedirginlik kapladı.İçeri girmesi gerekiyordu ama sanki ayakları toprağa kök salmıştı.Bir yanıyla korkuyordu; diğer yanıyla da bu fırsatı kaçırmamak için kendini zorlayarak nefes aldı.Burası onun için büyük bir şanstı — belki de hayatta eline geçecek tek büyük şans.
Sınıfa girdiğinde ortalık bomboştu. Erken gelmişti. Sessizlik, koridorlardan içeri sızan sabah ışığıyla birleşince, sınıf neredeyse sahne gibi görünüyordu.Kyra, sıranın kenarına oturdu. İçinde hem huzur hem huzursuzluk vardı.Yalnızdı ama bu yalnızlık, biraz da güvenliydi.Kendini toparlamaya çalışarak sessizce bekledi.
---
Bir saat sonra öğretmen sınıfa döndü. Kalabalık artmış, yeni sesler, kahkahalar sınıfın havasını doldurmuştu.Öğretmen, yüksek sesle konuşarak uğultuyu bastırdı:
“Evet çocuklar, bugün aramıza yeni bir arkadaş katıldı. Lütfen tahtaya gel ve kendini tanıt.”
Sözler sınıfa yayıldığında herkesin bakışları aynı anda Kyra’ya çevrildi.Kyra ağır adımlarla yerinden kalktı.Yüzü solgun, elleri hafifçe titriyordu.Tahtaya geldiğinde boğazındaki düğümü yutkunarak bastırdı.
“Benim adım Kyra.”
Bir anda fısıltılar başladı.Önce kısık sesle, sonra giderek daha belirgin.
“Ne biçim isim bu böyle?”“Hiç bizim çevreden birine benzemiyor.”“Alt sınıftan biri olduğu belli…”“Bursla gelmiş diyorlar, şansa bak…”“Bizim okula bu tipleri almamalılar!”
Kahkahalar ve küçümseyici bakışlar sınıfın içini doldurdu.Kyra hiçbir şey demedi.Yüzü ifadesiz görünüyordu ama içi paramparçaydı.Kendini korumak için duvar örer gibi sessizliğe sığındı.
Ne olursa olsun, burada ayakta kalmalıydı.Beladan uzak durmalı, sadece okuyup mezun olmalıydı.Ailesine bakabilmesi için bu okul, tek umuduydu.
Öğretmen, sınıftaki uğultuyu susturarak söze girdi:
“Şşş! Bu kadar yeter. Aramıza hoş geldin Kyra, yerine geçebilirsin.”
Kyra sessizce başını salladı ve sırasına döndü.
---
Ders sona erdiğinde, sınıf bir anda hareketlenmişti.Kyra’nın midesi açlıktan gurulduyordu.Koridorlar kalabalık, her yer neşeyle doluydu ama onun için bu kalabalık, yalnızlığını daha görünür kılıyordu.Sessiz adımlarla dışarı çıkarken aniden bir ses duyuldu:
“Pişt! Yeni çocuk, nereye gidiyorsun?”
Kyra duraksadı, sesi sertti.Başını çevirince karşısında kendinden emin bir çocuk gördü.Omuzları dik, bakışları kibirliydi.
“Yemek yemeye gidiyorum,” dedi Kyra, çekingen bir sesle.
Karşısındaki çocuk alaycı bir kahkaha attı.
“Ne? Yemek mi yiyeceksin? Buradaki yemekler ucuz değil, biliyor musun? Paran yeter mi ki?”
Kyra bir an sessiz kaldı. Yalnızca utangaç bir tebessümle başını eğdi.
“İstersen sana ben alabilirim,” dedi çocuk, dudaklarının kenarında sinsi bir gülümsemeyle.
“Teşekkür ederim... istemem,” diye yanıtladı Kyra kısık sesle.
Çocuğun ifadesi bir anda değişti. Gözleri karardı, yüzüne karanlık bir gölge düştü.
“İstemiyorsun demek…” diye tekrarladı yavaşça.
Ardından, sesi neredeyse fısıltıya dönüştü:
“Bir daha sana bir şey dediğimde beni geri çevirirsen... seni öldürürüm.”
Kyra’nın kalbi
