Aylin’in yeni bir ülkeye taşınması, sıradan bir başlangıç gibi görünüyordu. Ama bu yolculuk, onun kaderini baştan yazacak bir sırrın kapısını araladı. Bileğine takılan gelişmiş bir bileklik, içinde saklı güçleri uyandırdığında artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.
Taşıyıcı... Ne anlama geldiğini bilmediği bu kelime, geçmişiyle gelecek arasındaki köprünün anahtarıydı. Ailesi yıllardır bir sırrı gizliyordu — ve bu sır, sadece Aylin’in değil, tüm dünyanın dengesini değiştirebilirdi.
Güvenilmez müttefikler, bilinmeyen düşmanlar ve kalbini zorlayan bir bağ... Çağrı’ya duyduğu yakınlık, Aylin’i cevaplarla yüzleşmeye iterken, kimi zaman en karanlık gerçekler en tanıdık yüzlerin ardında saklanır.
“Ben kim olduğumu öğrenmeye değil... hatırlamaya geldim.”
1. Bölüm
Sessiz sakin ülkemizin sokaklarında geziniyordum. Kuş cıvıltılarını dinliyor, etrafa doyasıya bakıyordum. Burayı sadece özlemekle kalmayacak, insanların o sıcak samimiyeti, kuşların cıvıltısı, her gün geçtiğim sokakları özleyecektim. İyi kötü, küçüklüğüm burada geçmişti. Eve dönüp odama çıkıp son eşyalarımı kolilere koydum ve yardımcıların kolileri almalarını seyrettim. Bu sırada annemi gördüm, bana bakıyordu sakin bir ifadeyle. Yanıma gelip omzumu sıvazlayarak, "Tatlım, bizim için doğru olan bu, taşınmamız gerekiyordu," dedi. Ona bakarak, "Biliyorum ama benim için çok zor. Alya'yı burada bırakmak istemiyorum," dedim. Annem ümitli bir ses tonuyla, "Belki de boşuna üzülüyorsundur. Seni anlıyorum, yakında onlar da gelebilirler bilemeyiz. Hem sık sık onunla konuşursun, olmaz mı?" dedi. Bu sırada annemin telefonuna mesaj geldi. "Baban bizi çağırıyor, Maya da yanındaymış. Hadi gidelim, yolumuz uzun," dedi. Annemle birlikte arabaya bindik, bizden önce eşyalarımız yola çıkmıştı. Önde şöför ve babam oturuyor, biz ise arkada oturuyorduk. Kardeşim telefonuyla uğraşırken, annem camdan yolu izliyordu. Ben de telefonumdan Alya ile yazışıyordum ki bir süre sonra sıkılıp telefonumu bırakmış, bizimkilere bakmıştım. İkisinin de uyuyor olduğunu gördüm. Kardeşimin telefonunun çalmasıyla kardeşime seslendim. Tamam diyerek telefonu açtı. Bir süre konuştuktan sonra, annem kardeşimin sesine uyanıp bize dönmüştü. Kardeşim telefonda olan konuşmasını sonlandırdıktan sonra hep birlikte konuşmaya başladık. Annem bize oradaki hayatımızın daha iyi olacağından, yeni arkadaşlar ve yeni yerler göreceğimizden bahsediyordu. Açıkçası pek ümitli değildim bu durumdan ama onları üzmemek için pek bir şey demiyordum. Yeni bir hayat kuracak ve yeni arkadaşlar edinecektim. Yabancı bir yere kolay kolay alışamazdım nedense içimde hem iyi hem de kötü bir his vardı. Acaba beni neler bekliyordu?
6-7 saat sonra varmıştık ve kalacağımız eve gelmiştik. Ev baya büyüktü, geniş bir bahçesi vardı. Kardeşim gördüğü manzara karşısında ufak bir çığlık atıp büyük bir hevesle elimi tutup, "Abla lütfen evin etrafını gezelim mi lütfenn ne olurr?" diye sorunca kıramayıp tamam dedim. Anneme haber verip evin etrafını dolaşmaya başladık. Arka tarafa ilerlediğimizde bir havuz gördük, çevresi çiçeklerle doluydu. Güzel bir havası vardı. Biraz evin etrafını dolaştıktan sonra eve gidip annemi odadan odaya aradıktan sonra onu bulmuştuk. Kardeşim anneme çevreyi anlattıktan sonra anneme bakıp, "Benim odam nerede anne, gidip yerleşeyim?" dedim. Annem bana bakıp, "Gel götüreyim seni. Sonra kardeşinin yerleşmesine yardımcı olacağım. İstersen sana yardımcı göndereyim, hizmetçilerden biri senin için tutuldu zaten," dedi. Tamam anlamında gülümsedim. Annemle birlikte kalacağım odaya gittik ve annemle kardeşim beni götürdükten sonra ayrıldı. Ben de yavaş yavaş yerleşmeye başladım. Çok geçmeden hizmetçi geldi, selam vererek, "Ben Öykü, 19 yaşındayım. Beni anneniz gönderdi hanımım, bundan sonra sizin için
