Şah Ve Mat
Gece yarısını geçmişti, ama Gamze'nin odası hâlâ satranç tahtasının loş ışığıyla aydınlanıyordu. 23 yaşındaki kız, yatağının kenarına ilişmiş, gözlüklerini burnunun ucuna indirmiş, son bir hamle yapıyordu. Kızıl saçları omuzlarına dökülmüş, kahverengi gözleri tahtadaki siyah veziri tartıyordu. Rakibi, bilgisayar ekranındaki yapay zeka – her zamanki gibi, inatçı bir savunma sergiliyordu. "Bir hamle daha," diye mırıldandı kendi kendine, parmakları klavyede uçuştu. Saat 01:30'u gösteriyordu; yarın erken ders vardı, ama satranç... Satranç her şeydi. Bağımlılık mı? Hayır, tutku. Her taş, bir strateji; her oyun, bir hayat dersi.
Sonunda, vezir şahı mat etti. Ekran "Tebrikler!" yazdı, ama Gamze gülümsemedi bile. Gözlüklerini çıkardı, yatağa uzandı. Kızıl saçları yastığa yayıldı, kahverengi gözleri tavana dikildi. Yarın yine aynı... Dersler, arkadaşlar, belki bir turnuva. Uyku, yavaşça sardı onu; rüyasında satranç taşları dans ediyordu, siyah ve beyaz bir girdapta.
Ama uyku derin değildi. Saat 07:45'te, sokaktan gelen keskin bir korna sesi kulaklarını deldi. Vııınnn! Uzun, sinirli bir korna – muhtemelen aceleci bir şoför, dar sokakta sıkışmıştı. Gamze irkildi, yatakta doğruldu. "Kahretsin!" diye homurdandı, yumruğunu yastığa vurarak. Gözleri hâlâ uykulu, kızıl saçları karışmış, gözlüklerini yokladı etrafta. "Her sabah mı illa? Bu şehirde uyumak imkânsız." Kalktı, ayakları soğuk parkeye değdi. Pencereye yaklaştı, perdeyi araladı – aşağıda, eski bir taksi ile bir motosiklet kapışıyordu, şoför kornaya basıp küfrediyordu. Gamze iç çekti, perdeyi kapattı. Başla güne, Gamze. Satranç gibi: İlk hamle önemli.
Banyoya geçti, yüzünü soğuk suyla yıkadı. Aynada kendine baktı: Kahverengi gözler parlak, ama yorgun; kızıl saçlar omuz hizasında dalgalı, gözlüklerin arkasından hafif bir gülümseme. Dişlerini fırçaladı, yüz kremini sürdü – cildi hassastı, kızıl saçlılar için güneş kremi şarttı. Odasına döndü, dolaptan gri bir kazak ve kot pantolon seçti; rahat, ama şık. Gözlüklerini taktı, aynaya son bir bakış: "Hazırsın." Çantasını sırtına attı – içinde satranç kitabı, not defteri ve bir termos kahve. Mutfaktan geçerken, annesi Ayten'in sesi yükseldi: "Günaydın kızım, kahvaltı hazır! Peynirli tost yaptım, hadi ye de geç kalma."
Gamze masaya oturdu, bir lokma aldı. Tost çıtır, peynir erimiş – annesinin elinden her şey lezzetliydi. "Teşekkürler anne, harika. Bugün satranç kulübünde turnuva var, erken dönerim." Ayten gülümsedi, çay doldurdu. "Aferin sana, beyin jimnastiği. Ama dikkat et yollara, trafik deli gibi." Gamze başını salladı, çantasını kaptı. "Tamam, öpüyorum! Akşama görüşürüz." Kapıdan çıkarken, koridorun serinliği yüzüne çarptı. Merdivenleri inerken, telefonuna baktı: Saat 08:15. Okula yürüyerek 20 dakika – tam zamanında.
Sokaklar uyanmıştı: Fırından ekmek kokusu, köşedeki simitçinin bağırışı, arabaların vızıltısı. Gamze kulaklıklarını taktı, playlist'ini açtı – klasik müzik, Bach'ın fügleri; satranç hamleleri gibi ritmik. Yolda, komşu amcayla selamlaştı:
