Sıradan bir şarkıcı olan Ünzile Koralev bir gün aldığı notla bütün hayatı değişmektedir.
1 bölüm.
Bölüm...Bu hikayede olan her şey tamamen hayel ürünüdür.
Dudaklarımdan müziğin sözleri ahenkle süzülüyor dinleyenlerimest ediyordu.
Yağmuru kim döküyor ?
Ünzile kaç koyun ediyor?
Dayaktan uslanalı.
Hiç bir şey sormuyor.
Şarkı bittiğide salondan alkış sesleri duyuldu.Gülümseyerek mikrofondanuzaklaştım.
Elimi kalbime koydum ve hafice öneeğildim.Sahneden ayrılıp kulise girdim ve dinlenmek için koltuğa oturdum.
Dinlenirken kapı açıldı.İçeriye mekanın genel müdiresi girdi.
Ayağa kalktım.Ban gülümsediğini gördüğümde ona karşılık verdim.
Ellerini bir birine çırptı."Bravo tebrikler Ünzile harikaydın,,
Yanaklarım ısındı.Gülmsemem dahada genişledi." Çok teşekkürler,,
Elinde tutmuş olduğu zarfı bana uzattı.Çekingen bir şekilde aldım ve başımı hafif sallayıp teşekkür ettim.
Merak ettiğim soruyu sormak için dudaklarımı araladım." Iı Fidan hanım ben artık burada çalışmya başlayacağım değilmi,,
Şarkıcıların hayatları göründüğü gibi değildi.İş zor bulunuyordu.
Fidan hanımın yüzündeki gülümseme yavaşça soldu." Maalesef canım burada sadece meşhur sanatçılar çalışa bilir.,,
Yüzümdeki gülümseme soldu.
Ellerimi kavradı." Üzülme canım daha çok gençsin kariyerinin başındasın elbet bulursun kendine göre bir yer.,,
Söylemesi kolaydı.Yapması zordu.En çokta bu koyuyordu.
İşin zorluğunu bilmeyen birinin yorum yapması.
Ellerini ellerimden ayırdım.Başımı salladım.Sahte bir gülümsemeyi dudaklarıma yerleştirdim.
Olacağını bile bile" Sorun yok,,dedim.
Koltuğun üzerinde duran deri ceketimi üzerime geçirdim.Çantamı omzuma attıktan sonra mekandan çıktım.
Metroya binmek için durağa doğru yürümeye başladım.
Çiskeleğen yağmur damlaları kahverengi saçlarımı ıslatıyoryüzüme düşüyordu.
Başımı gökyüzüne kaldırdım ve yıldızlara gülümsedim.
Derin bir nefes aldım ve toprak kokusunu ciğerlerime çektim.Tekrar gökyüzüne gülümsedimve yoluma devam ettim.
Ellerimi ceketimin cebine soktuğumda durağa gelmiştim.
Beklemeğe başladığım sırada telefonumun zil sesi kulağıma doldu.
Aramayı yanıltlayıp telefonu kulağıma götürdüm.
" Efendim ,,
" Abicim ,,
Gülümsedim onu sesini duyunca mutlu olmuştum."Abi,,
"Ünzile abicim ben eve geç gelirim işim uzayacak gibi ama sen beni bekleme yemeğini ye tamamı cicişim?,,
Abim tamircide çalışıyordu işleriyoğun olmalıydı.
"Peki abi,,dedim üzgün çıkan sesimle.
Arama sonlandığında telefonu kulağımdan çekip montumuncebine koydum.
Metro geldiğinde önümde durdu.Hemen bindim ve uyqun bir yeregeçip oturdum.
Etrafa göz gezdirdiğimde akşam olmasına rağmen çok insan olmaması dikkatimi çekmişti.
Buna aldırmayıp önüme döndüm.Motumun cebinden telefonumu çıkardım ve spotifye girip müzik seçtim.Kulaklığımı kulağıma taktımve müziği son ses açtım.
Ünzile kaç koyun ediyor ?
Ben kaç koyun etmiştim şimdi ?
Bu sıralar nedensizce bu müziğekafayı takmıştım.Sözleri dilimde dolanıp duruyordu.
Başımı geriye attım ve ellerimi montumun cebine geri soktum.Çok çabuk üşüyen biriydim.
Etrafa baktığımda önümde otuzlu yaşlarında biri oturmuş çaktırmadan bana bakıyordu.
Kaşlarım istemsizce çatıldı.
Benim baktığımı görünce başını aşağı eğdi ve bana bakmayı kesti.
Metro durduğunda indim.Evimin olduğu siteye doğru yürümeye başladım.Sokağı aydınlatan ışıklardan başka etraf karanlıktı.
Karanlıktan nefret ediyordum.Ben griydim.Ne siyah ne beyaz.
Gri kirlenmiş bir beyazmıydı yoksaiyileşmeye çalışan siyah mı?
Düşüncelerimi kenara bırakıp evimin kapısını açtım.
Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim.Ev karanlıktı bu yüzden ışıkları açtım.
Keşke kendi hayatımada ışık aça bilseydim karnlıkta kalmazdım böylelikle hiç...
Mutfağa gittiğimde ocağın üzerinde duran yaprak sarmasını gördüm acıktığımı fark ettim.
Soğuk soğuk tabağa çıkardım ve ayak üstü yemeye başladım.Bence tatı böyle daha güzeldi.
Yemeğimi yedikten sonra kapıyı kilitlemek için harektlendim.
Güvenli bir sitetde
Dudaklarımdan müziğin sözleri ahenkle süzülüyor dinleyenlerimest ediyordu.
Yağmuru kim döküyor ?
Ünzile kaç koyun ediyor?
Dayaktan uslanalı.
Hiç bir şey sormuyor.
Şarkı bittiğide salondan alkış sesleri duyuldu.Gülümseyerek mikrofondanuzaklaştım.
Elimi kalbime koydum ve hafice öneeğildim.Sahneden ayrılıp kulise girdim ve dinlenmek için koltuğa oturdum.
Dinlenirken kapı açıldı.İçeriye mekanın genel müdiresi girdi.
Ayağa kalktım.Ban gülümsediğini gördüğümde ona karşılık verdim.
Ellerini bir birine çırptı."Bravo tebrikler Ünzile harikaydın,,
Yanaklarım ısındı.Gülmsemem dahada genişledi." Çok teşekkürler,,
Elinde tutmuş olduğu zarfı bana uzattı.Çekingen bir şekilde aldım ve başımı hafif sallayıp teşekkür ettim.
Merak ettiğim soruyu sormak için dudaklarımı araladım." Iı Fidan hanım ben artık burada çalışmya başlayacağım değilmi,,
Şarkıcıların hayatları göründüğü gibi değildi.İş zor bulunuyordu.
Fidan hanımın yüzündeki gülümseme yavaşça soldu." Maalesef canım burada sadece meşhur sanatçılar çalışa bilir.,,
Yüzümdeki gülümseme soldu.
Ellerimi kavradı." Üzülme canım daha çok gençsin kariyerinin başındasın elbet bulursun kendine göre bir yer.,,
Söylemesi kolaydı.Yapması zordu.En çokta bu koyuyordu.
İşin zorluğunu bilmeyen birinin yorum yapması.
Ellerini ellerimden ayırdım.Başımı salladım.Sahte bir gülümsemeyi dudaklarıma yerleştirdim.
Olacağını bile bile" Sorun yok,,dedim.
Koltuğun üzerinde duran deri ceketimi üzerime geçirdim.Çantamı omzuma attıktan sonra mekandan çıktım.
Metroya binmek için durağa doğru yürümeye başladım.
Çiskeleğen yağmur damlaları kahverengi saçlarımı ıslatıyoryüzüme düşüyordu.
Başımı gökyüzüne kaldırdım ve yıldızlara gülümsedim.
Derin bir nefes aldım ve toprak kokusunu ciğerlerime çektim.Tekrar gökyüzüne gülümsedimve yoluma devam ettim.
Ellerimi ceketimin cebine soktuğumda durağa gelmiştim.
Beklemeğe başladığım sırada telefonumun zil sesi kulağıma doldu.
Aramayı yanıltlayıp telefonu kulağıma götürdüm.
" Efendim ,,
" Abicim ,,
Gülümsedim onu sesini duyunca mutlu olmuştum."Abi,,
"Ünzile abicim ben eve geç gelirim işim uzayacak gibi ama sen beni bekleme yemeğini ye tamamı cicişim?,,
Abim tamircide çalışıyordu işleriyoğun olmalıydı.
"Peki abi,,dedim üzgün çıkan sesimle.
Arama sonlandığında telefonu kulağımdan çekip montumuncebine koydum.
Metro geldiğinde önümde durdu.Hemen bindim ve uyqun bir yeregeçip oturdum.
Etrafa göz gezdirdiğimde akşam olmasına rağmen çok insan olmaması dikkatimi çekmişti.
Buna aldırmayıp önüme döndüm.Motumun cebinden telefonumu çıkardım ve spotifye girip müzik seçtim.Kulaklığımı kulağıma taktımve müziği son ses açtım.
Ünzile kaç koyun ediyor ?
Ben kaç koyun etmiştim şimdi ?
Bu sıralar nedensizce bu müziğekafayı takmıştım.Sözleri dilimde dolanıp duruyordu.
Başımı geriye attım ve ellerimi montumun cebine geri soktum.Çok çabuk üşüyen biriydim.
Etrafa baktığımda önümde otuzlu yaşlarında biri oturmuş çaktırmadan bana bakıyordu.
Kaşlarım istemsizce çatıldı.
Benim baktığımı görünce başını aşağı eğdi ve bana bakmayı kesti.
Metro durduğunda indim.Evimin olduğu siteye doğru yürümeye başladım.Sokağı aydınlatan ışıklardan başka etraf karanlıktı.
Karanlıktan nefret ediyordum.Ben griydim.Ne siyah ne beyaz.
Gri kirlenmiş bir beyazmıydı yoksaiyileşmeye çalışan siyah mı?
Düşüncelerimi kenara bırakıp evimin kapısını açtım.
Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim.Ev karanlıktı bu yüzden ışıkları açtım.
Keşke kendi hayatımada ışık aça bilseydim karnlıkta kalmazdım böylelikle hiç...
Mutfağa gittiğimde ocağın üzerinde duran yaprak sarmasını gördüm acıktığımı fark ettim.
Soğuk soğuk tabağa çıkardım ve ayak üstü yemeye başladım.Bence tatı böyle daha güzeldi.
Yemeğimi yedikten sonra kapıyı kilitlemek için harektlendim.
Güvenli bir sitetde
