Bölüm-1
ADA
Hayat herkese adil davranır mıydı?Evren üzerinde eşit haklara sahip değil miydik hepimiz…Değildik..Bunu acı tecrübeler ile deneyimlemiş iki çocuk kalbi taşıyorduk biz..7 yaşındaydım annemi kaybettiğimde..Abim ise 12..Annemin vefatından sonra babam bize bir süre bakmaya çalıştı yalan yok ..Ama bir gün gelip bize evleneceğini söylediğinde o evden bize yol çoktan gözükmüştü..Bir gecede apar topar toplanan eşyalarımız ile babaannemin kapısına adeta atılmıştık..
Geride kalan arkadaşlarımız,vedalaşamadan ayrıldığımız öğretmenlerimiz ama en önemlisi anneme ait anılar alınmıştı sanki elimizden ..Çok değil sadece annemin gidişinden 6 ay sonra paramparça olmuştuk..Ama diğer çocuklara baktığımızda yine de şanslıydık..Babaannem bizi eksik hissettirmemek adına dedemle birlikte yollarca mücadele ettiler..Başlarda babamın gelişleri haftada bir iken sonralarında bu aralar açıldı..Bir süre sonrada hiç gelmemeye başladı.. Artık o yeni kurduğu yuvasında doğan çocukları ile mutlu mesut yaşamaya tercih etmişti..Bizde küçük bir köy evinde okula gitmek için bile uzun mesafeler yürümek zorunda kalmıştık..Abim Ali en büyük destekçimdi..Üniversite sınavına girdiğinde çok istediği mimarlık fakültesini kazanmıştı..Ama gerçekleşen bu hayali aramıza mesafeler koyacaktı..Onun gideceği gün o kadar çok ağlamıştım ki annemin gidişinden beri bu kadar ağladığımı hatırlamıyordum..”Alıcam seni yanıma şu okulum bir bitsin senide alıcam güzelim..”demişti ama onunda beni babam gibi terk edeceğini düşünüyordum..
