Doğu’da iki aile arasında uzun süredir süren bir düşmanlık vardır. Kan davasını sona erdirmek için berdel kararı alınır:
Hevi, Baran’a; Berfin, Zinar’a verilecektir.
Hevi istemese de ailesi için kabul eder. Baran ise başta bu evliliğe karşı çıkar. Ama zamanla birbirlerine güvenmeyi, sevmeyi, kaderlerini birlikte değiştirmeyi öğrenirler.
Sonunda berdelle başlayan bu hikâye, sevgiyle biten bir özgürlük mücadelesine dönüşür.
Hevi, Baran’a; Berfin, Zinar’a verilecektir.
Hevi istemese de ailesi için kabul eder. Baran ise başta bu evliliğe karşı çıkar. Ama zamanla birbirlerine güvenmeyi, sevmeyi, kaderlerini birlikte değiştirmeyi öğrenirler.
Sonunda berdelle başlayan bu hikâye, sevgiyle biten bir özgürlük mücadelesine dönüşür.
1.BÖLÜM BERDEL KARARI
Hevi, o sabah güneşin ilk ışıklarıyla birlikte uyanmıştı.Köyün üzerinde hâlâ ince bir sis tabakası vardı; tarlalardan gelen buğday kokusu, rüzgârla birlikte odasının içine doluyordu.Her zamanki gibi annesi seslenmeden kalkmış, tandırın başına geçmişti. Fakat o gün annesinin yüzünde bir tuhaflık vardı — hem bir sevinç hem de bir endişe karışımı.
“Hevi kızım,” dedi annesi sessizce, “bugün misafir gelecek. Babana dikkat et, sakın karşı gelme.”
Hevi, başını kaldırıp baktı.“Misafir mi?” dedi, gözlerinde merakla karışık bir huzursuzluk. “Kim geliyor ana?”
Annesi sustu. Sadece gözlerini kaçırdı.Hevi o anda anladı: bu sessizlik, sıradan bir ziyaretin sessizliği değildi.
---
Öğleye doğru köy meydanına bir toz bulutu oturdu.At üstünde dört erkek yaklaşıyordu. En önde Seyit Ağa, ardından iki oğlu ve Baran vardı.Baran başını önüne eğmiş, kimseyle göz göze gelmeden ilerliyordu. O da biliyordu bugün ne konuşulacağını. İçinde bir sıkıntı, yüreğinde bir ağırlık…“Yine bir karar alınacak, yine kimsenin fikri sorulmayacak,” diye geçirdi içinden.
Evde sofralar kuruldu, erkekler bir odaya, kadınlar başka bir odaya geçti.Bir süre sessizlik hâkim oldu, sonra Seyit Ağa’nın sesi yankılandı:
> “Kan, kanla temizlenmez.Bu düşmanlık daha fazla sürmemeli.Ben diyorum ki, berdelle bu işi bitirelim.”
Baran başını kaldırdı, babasının yüzüne baktı.“Ne berdeli, baba?” dedi, sesinde öfke vardı. “İki canın rızası olmadan nasıl evlilik olur?”
Seyit Ağa ağır ağır sigarasını yaktı, derin bir nefes aldı.“Sen sus Baran,” dedi. “Bu mesele gönül işi değil, namus meselesidir. Hevi sana, senin yengen olacak Berfin de Zinar’a verilecek. Böylece iki aile barışacak.”
Baran’ın kalbi bir an durdu sanki.Hevi’yi tanımıyordu. Sadece birkaç kez uzaktan görmüştü. Ama birini hiç tanımadan onunla evlenmek...Bu fikir bile boğazına bir düğüm gibi oturmuştu.
---
Aynı dakikalarda, Hevi’nin evinde de başka bir sessizlik yaşanıyordu.Babası, tespihini sertçe çekiyor, sözü bitmiş gibi davranıyordu.“Hevi,” dedi sonunda, “bu evlilik iki ailenin huzuru içindir. Bizim sözümüzden çıkılmaz.”
Hevi’nin elleri titredi.Gözleri doldu ama ağlamadı. Yutkundu, başını öne eğdi.“Peki baba…” dedi.Sadece bu kadar.Çünkü biliyordu, ağlasa da kimse onu duymayacaktı.
---
O gece Baran yıldızlara baktı.“Allah’ım,” dedi içinden, “ben kimsenin kaderi olmak istemem. Ama madem bu yazılmış, ya bu yazıyı güzelleştir ya da beni affet.”
Aynı gökyüzünün altında, başka bir evde, Hevi de dua ediyordu:“Rabbim, kalbimi sabırla doldur. Ya bana bir yol göster, ya da bu yolu kolaylaştır.”
İki yürek, aynı gece, aynı Allah’a sığındı.Ve kader defterinin ilk sayfası o gece yazıldı.
“Hevi kızım,” dedi annesi sessizce, “bugün misafir gelecek. Babana dikkat et, sakın karşı gelme.”
Hevi, başını kaldırıp baktı.“Misafir mi?” dedi, gözlerinde merakla karışık bir huzursuzluk. “Kim geliyor ana?”
Annesi sustu. Sadece gözlerini kaçırdı.Hevi o anda anladı: bu sessizlik, sıradan bir ziyaretin sessizliği değildi.
---
Öğleye doğru köy meydanına bir toz bulutu oturdu.At üstünde dört erkek yaklaşıyordu. En önde Seyit Ağa, ardından iki oğlu ve Baran vardı.Baran başını önüne eğmiş, kimseyle göz göze gelmeden ilerliyordu. O da biliyordu bugün ne konuşulacağını. İçinde bir sıkıntı, yüreğinde bir ağırlık…“Yine bir karar alınacak, yine kimsenin fikri sorulmayacak,” diye geçirdi içinden.
Evde sofralar kuruldu, erkekler bir odaya, kadınlar başka bir odaya geçti.Bir süre sessizlik hâkim oldu, sonra Seyit Ağa’nın sesi yankılandı:
> “Kan, kanla temizlenmez.Bu düşmanlık daha fazla sürmemeli.Ben diyorum ki, berdelle bu işi bitirelim.”
Baran başını kaldırdı, babasının yüzüne baktı.“Ne berdeli, baba?” dedi, sesinde öfke vardı. “İki canın rızası olmadan nasıl evlilik olur?”
Seyit Ağa ağır ağır sigarasını yaktı, derin bir nefes aldı.“Sen sus Baran,” dedi. “Bu mesele gönül işi değil, namus meselesidir. Hevi sana, senin yengen olacak Berfin de Zinar’a verilecek. Böylece iki aile barışacak.”
Baran’ın kalbi bir an durdu sanki.Hevi’yi tanımıyordu. Sadece birkaç kez uzaktan görmüştü. Ama birini hiç tanımadan onunla evlenmek...Bu fikir bile boğazına bir düğüm gibi oturmuştu.
---
Aynı dakikalarda, Hevi’nin evinde de başka bir sessizlik yaşanıyordu.Babası, tespihini sertçe çekiyor, sözü bitmiş gibi davranıyordu.“Hevi,” dedi sonunda, “bu evlilik iki ailenin huzuru içindir. Bizim sözümüzden çıkılmaz.”
Hevi’nin elleri titredi.Gözleri doldu ama ağlamadı. Yutkundu, başını öne eğdi.“Peki baba…” dedi.Sadece bu kadar.Çünkü biliyordu, ağlasa da kimse onu duymayacaktı.
---
O gece Baran yıldızlara baktı.“Allah’ım,” dedi içinden, “ben kimsenin kaderi olmak istemem. Ama madem bu yazılmış, ya bu yazıyı güzelleştir ya da beni affet.”
Aynı gökyüzünün altında, başka bir evde, Hevi de dua ediyordu:“Rabbim, kalbimi sabırla doldur. Ya bana bir yol göster, ya da bu yolu kolaylaştır.”
İki yürek, aynı gece, aynı Allah’a sığındı.Ve kader defterinin ilk sayfası o gece yazıldı.
