Tam önümden domates çorbası götürülürken kaşlarımı çattım. Yanımdaki bedene döndüm.
"Senin domatese alerjin yok mu, küçük cadı?" dedi birden.
Kalbim yerinden fırlayacak gibi oldu. O ses... Başımı kaldırıp ona baktım. Yüzünde hafif bir tebessüm vardı, ama gözleri beni yokluyordu sanki. Ben çorbayı sevmezdim. Tek domates çorbasını severdim.
Ama alerjim vardı. İşte bazen sevmek yetmiyor... Sevsen de dokunamıyorsun. Kalbini tutuşturana yaklaşamıyorsun. İçin gidiyor ama... bir kaşıktan fazlası seni hasta ediyor. Sevdiği halde mesafeli kalıyor. Çünkü bazen en çok sevdiğin, sana en çok zarar veren olabiliyor.
"İçmedim ki zaten," dedim gözlerine bakarak. İnsan birini nasıl sever? Garip bir şey bu. Hiç bilmeden tutulursun. Anlamadan düşersin. Onu görmek istediğinde ama her gördüğünde kalbin fenalaşıyorsa, anlarsın. İşte orada başlar. Ben onun gözlerine nasıl kapıldım bilmiyorum.
"İçecektin ama bilmiyor muyum ben seni? En sevdiğin çorba bu. Zararı dokunsa bile içersin sen." Gülümsedim. O beni sandığımdan daha çok biliyordu. Oysa ben yıllardır saklamıştım içimi, gözlerimi kaçırmış, kelimelerimi yutmuştum.
"İyi, Komiser Bey... Hafızanız baya iyiymiş," dedim hafif alayla. Göz kırptı.
"Benim hafızam değil aklımda kalanlar iyidir."
İşte o an... Kalbim bir kez daha aynı ritmi unuttu. Dudaklarımda bir tebessüm, bakışlarımı yere kaçırarak fısıldadım: "İyi..." Önümdeki çatalı aldım, kolumu uzatıp tabaktan iki sarma aldım ve kendi tabağıma bıraktım. O da önümden aldığı çorbanın strecini açarken homurdanır gibi söyledi: "İyidir, iyi..."
Zarardı bu adam bana. Kalbime de, aklıma da. Ama bu zararı bile sevmek gibi tuhaf bir haldi bu.
"Senin domatese alerjin yok mu, küçük cadı?" dedi birden.
Kalbim yerinden fırlayacak gibi oldu. O ses... Başımı kaldırıp ona baktım. Yüzünde hafif bir tebessüm vardı, ama gözleri beni yokluyordu sanki. Ben çorbayı sevmezdim. Tek domates çorbasını severdim.
Ama alerjim vardı. İşte bazen sevmek yetmiyor... Sevsen de dokunamıyorsun. Kalbini tutuşturana yaklaşamıyorsun. İçin gidiyor ama... bir kaşıktan fazlası seni hasta ediyor. Sevdiği halde mesafeli kalıyor. Çünkü bazen en çok sevdiğin, sana en çok zarar veren olabiliyor.
"İçmedim ki zaten," dedim gözlerine bakarak. İnsan birini nasıl sever? Garip bir şey bu. Hiç bilmeden tutulursun. Anlamadan düşersin. Onu görmek istediğinde ama her gördüğünde kalbin fenalaşıyorsa, anlarsın. İşte orada başlar. Ben onun gözlerine nasıl kapıldım bilmiyorum.
"İçecektin ama bilmiyor muyum ben seni? En sevdiğin çorba bu. Zararı dokunsa bile içersin sen." Gülümsedim. O beni sandığımdan daha çok biliyordu. Oysa ben yıllardır saklamıştım içimi, gözlerimi kaçırmış, kelimelerimi yutmuştum.
"İyi, Komiser Bey... Hafızanız baya iyiymiş," dedim hafif alayla. Göz kırptı.
"Benim hafızam değil aklımda kalanlar iyidir."
İşte o an... Kalbim bir kez daha aynı ritmi unuttu. Dudaklarımda bir tebessüm, bakışlarımı yere kaçırarak fısıldadım: "İyi..." Önümdeki çatalı aldım, kolumu uzatıp tabaktan iki sarma aldım ve kendi tabağıma bıraktım. O da önümden aldığı çorbanın strecini açarken homurdanır gibi söyledi: "İyidir, iyi..."
Zarardı bu adam bana. Kalbime de, aklıma da. Ama bu zararı bile sevmek gibi tuhaf bir haldi bu.
