KALBİMDEKİ DÜŞMAN

Yürüyordum. Olabildiğince uzağa yürüyordum. Yağmurun beni ıslatmasıni göz ardı ederek yürüyordum. Bu kasvetli hava beni çocukluğumdan beri içine çekerdi. Sessiz ve ağaçlarla çevrili bu yolda durup dolu olan gözlerimi gökyüzüne çıkardım. Kalbim daralıyordu nefes alıyor olsamda aldığım nefesi hissedemeyecek kadar canım yanıyordu. Babam... Babamın yokluğuna nasıl alışacaktım. Onsuz hayatıma nasıl edecektim. Hiç bir fikrim yoktu. Bu hisle dizlerimin üzerine çöküp ellerimle yüzümü bastırdım. Çığlık çığlığa ağlamaya başladım. Bunun tarifi yoktu bu acının tarifi asla yoktu. 

Babam ünlü bir iş adamıydı ancak gizli işleri de yürütüyordu . Bazıları ona mafya dese de mafya değildi. Aksine iyi biriydi iyi işler yapardı. Her zaman güler yüzle çalışanlarını ağırlardı. Nerede kimin yardıma ihtiyacı olsa ilk babam koşardı. Beni ve annemi hiç incitmez aksine bebekleriymişiz gibi davranırdı. 

Ancak babamın düşmanları çoktu. Babam hiç kimseye bir şey yapmadığı halde onu ve elindekileri almak isteyen düşmanları vardı. Bu çok saçmaydı neden herkes elindekiyle yetinmeyi bilmiyordu? Ama anladım ki asıl mesele babamın sahip olduğu ün veya mevkisi değildi. Babamın sahip olduğu en değerli şeydi. 

Annemdi..

Önceleri çok anlamasamda bu konunun üzerine düşecektim . Annemle bağlantısı ne olabilirdi. Aklıma gelen saçma düşünceleri düşünmek dahi istemiyordum. Çünkü benim annem böyle biri değildi . Benim annem babama aşıktı. Beni çok severdi. Bize bunu yapma ihtimalini düşünmek bile beni incitiyordu. 

Yavaşça oturduğum yerden kalktım. Üzerim sırılsıklam olmuştu ama umrumda değildi. Dünden beri evimiz çok kalabalıktı ve nefes almak için evden uzaklaşmıştım. Babam kimin öldürdüğü belli olmayan bir kurşunla öldürülmüştü. Dün onu son kez uğurladım , ona son kez sarıldım. Dünden beri ne yemek yemiştim ne de uyumuştum . Ama toparlanmam gerekti. Babama bunu yapanın cezasını kendi ellerimle kesecektim. Babamın kanını yerde bırakmayacaktım. Yumruklarımı sıktığımı farkettim . Ellerimi serbest bırakıp ıslanan yüzümü sildim. Eve doğru adım atmaya başladım .

Evin önüne geldiğimde duraksadım. Arabalar girip çıkıyor , bir sürü siyah takım elbiseli adamlar kendi aralarında konuşuyordu. Babamın daha öncesinde bizim için tuttuğu adamlar da vardı. Ben büyük kapıdan girerken gözler bana döndü. Herkes mahcup şekilde bana bakarken ben dimdik yürümeye çalışıyordum. Dişlerimi ağlamamak için fazla sıktığımı anladım. Her adım attığımda gözlerim daha çok doluyordu. Bu kocaman olan evde onunla çok anım vardı. Çoğu kişinin başın sağolsun cümlelerini duyarken sesler uğultulu gelmeye başladı. Bana doğru gelen bir karaltı gördüm. Yüzünü net göremiyordum . Bana yaklaştıkça adımlarının hızlandığını gördüm. Koşarak bana sarıldı. 

"Ah, güzelim neredeydin sen" dedi tok bir sesle . Bu kuzenim Burak'tı. 

"Seni ne kadar aradığımı biliyor musun ? Korumaları da göndermişsin yanından . Ah lanet olsun çok korktum " diyerek