Kardelen

BölümKardelen... Kış ortasında karlar arasında çıkan beyaz çiçek anlamına gelirdi. İsmimi her zaman sevmiştim; yakınlarım da sevmişti. Klasik bir çiçek ismi, kötü olabilecek bir yanı yoktu. O günde odamda oturmuş, ismimi kağıda yazmaya çalışıyordum. Birinci sınıfa geçmiştim. Yazmayı öğrenmem gerekti. Yaşıtlarımdan daha geç öğrenen biri olarak bu benim için oldukça zordu. Harflerin nasıl telaffuz edildiğini öğrenirken bile kırk takla atmıştım. Hafif bir sinirle ismimi beşinci kere kağıda yazarken annem odama geldi, yanıma oturup kağıda baktı. Yüzünde küçük bir gülümsemeyle saçımı okşadı. 

- Kardelen, yine mi yazamadım? Kaç kere çalışmıştık oysaki. 
Annem elimden kalemi alıp isminin nasıl yazıldığını birkaç defa bana gösterdi. Ben denediğimde bu sefer harfler daha düzenli görünüyordu. 
- Aferin kızım, bunlar zor gelebilir ama sonradan alışıyorsun. İnsan çalıştıkça pekiştirir. 
Annem koltuktan kalkıp salona gittiğinde tekrardan odada yalnız kalmıştım. İsmimi yazmaktan sıkıldığım için ben de annemin peşine takılıp salona gittim.
Evimiz küçüktü ama kötü değildi. Orta durumlu bir aileydik; kendimizi rahatça yaşatacak kadar paramız vardı. Benim eğitim alabileceğim kadar paramız vardı. Dağda küçük bir köyde yaşıyorduk. Evimiz bahçeliydi. Bazen şehirli zenginlere özenirdim ama annem bana elimizdekilerle yetinmeyi öğretmişti. Günün sonunda her şeyi kabul ediyordum.
Kışları çok soğuk, yazları da serin geçerdi burada. O yüzden çok fazla yazlık kıyafetim yoktu; genelde kürk, mont, kazak tarzı şeyler giyerdik. Bazen o kadar soğuk olurdu ki, iki kazağı üst üste giydiğim zamanları hatırlıyorum. Kışı seviyor muydum? Dürüst olmak gerekirse, pek sayılmaz. Kışın sıcak geçtiği yerlerde insanlar karı isterdi ama ben karı her gün gördüğüm için sıkılmaya başlamıştım. 
Sıcağı sevmeye başlamıştım. Şehirli olmak benim için en büyük hayaldi; çocukluğumdan beri en büyük hayalim iyi bir işe sahip olup şehir merkezinde bir evde yaşamaktı.Geceleri sokağa çıkabilirdim, market problemim olmazdı, soğuktan donmazdım, şort giyebilirdim. Şehirliler için normal, benim için hayal olan şeylerdi bunlar. İnsan, sahip olmadığı şeyleri isterdi her zaman; ben de onlardan biriydim işte. Köydeki soğuk evinde büyük hayalleri olan küçük bir kız.
Annemin yanına sokularak camdan yağan kara baktım. Okullar kolayca tatil olmazdı burada ama bu akşam tipi olacağa benziyordu. Kar yağışı saatlerdir devam ediyordu. Bir süre karın yağışını izlerken uyuya kalmıştım. O gün her şeyden habersiz, saatler sonra olacakların korkusunu bilmeden huzurla sobanın sıcaklığı ve mandalina kokusuyla...

...