Körkül

"Cevap ver Öztürk. Seni seven mi? Yoksa seni öldüren mi"

"İkisi de aynı kişi. Haini vur!" belki de sadece beni öldüren vardı. Sevmemiştir belki

"Burda iki hain var" susmuyordu, gülüyordu.

"Seninle beraber o ikisini de vur o zaman" söz konusu vatandı, çare tükenmezdi

"Oyun bozanlık yapma, sadece bir seçeneğin var" dedi

"Senden büyük oyun bozan varsa, ben kumarbazım" bu gerçekti düşmanla kumar masasına oturmak çok yanlıştı

"Tamam bana benzemen ürkütücü ve o yüzden..." Dedi yanımdaki aşağlık adama döndürdü namlusunu "Sen söyle. Hangi kadın. Bence ikisi de güzel ama... tabi sen bilirsin" yüzündeki gülümseme bir gıdım değişmemişti.

"Türkleri öldür. Burdan çıkmak istiyorum" Bencildi, haindi, pislikti, vatan hainiydi ve ben hiç bir şey görememiştim. Nasıl oldu? Herşeyi gören ben bir adamı niye göremedim?

Sanıyordum ki her şeyi görüyorum... Oysa gözlerimi köreden ihanet değildi; asıl ihanet, en sonunda gözümü açtığımda karşıma çıkan o gerçeğin ta kendisiydi. Bu hikâyede lâl ve kör olan tek kişi ben değildim