🎰 KUMAR GİRİŞ 🎰
Branton Blease… karşımda, kumar masasının başında oturuyordu. Uzun boyu, geniş omuzları, bal rengi gözleri… İnsanların ona güvenmesini sağlayan o yumuşak bakışların arkasında nasıl bir canavar yattığını sadece ben biliyordum.
Bense onun yanında oturan, sözde koruması… Ama gerçek, çok daha karanlıktı. Buradaydım çünkü onu yaşatmak için değil, yavaşça öldürmek için bekliyordum. Onun kaybetmesini izlemek, bana nefes almak kadar doğal geliyordu.
Ben Aziel Loransan. Yıllar önce, annemi, babamı ve kundaktaki kardeşimi bu adamın ailesi gözlerimin önünde katletti. Onlar beni fark etmedi; ama ben, o anı her saniye yeniden yaşadım. Ve o günden beri, tek bir şey için nefes aldım: İntikam.
Şimdi, bu masa sadece kartların dağıtıldığı bir masa değil. Bu masa, onun hayatının yavaş yavaş söneceği yer. Ve o, henüz farkında değil… ama oyunu çoktan kaybetti.
🕊️
Branton Blease… karşımda, kumar masasının başında oturuyordu. Uzun boyu, geniş omuzları, bal rengi gözleri… İnsanların ona güvenmesini sağlayan o yumuşak bakışların arkasında nasıl bir canavar yattığını sadece ben biliyordum.
Bense onun yanında oturan, sözde koruması… Ama gerçek, çok daha karanlıktı. Buradaydım çünkü onu yaşatmak için değil, yavaşça öldürmek için bekliyordum. Onun kaybetmesini izlemek, bana nefes almak kadar doğal geliyordu.
Ben Aziel Loransan. Yıllar önce, annemi, babamı ve kundaktaki kardeşimi bu adamın ailesi gözlerimin önünde katletti. Onlar beni fark etmedi; ama ben, o anı her saniye yeniden yaşadım. Ve o günden beri, tek bir şey için nefes aldım: İntikam.
Şimdi, bu masa sadece kartların dağıtıldığı bir masa değil. Bu masa, onun hayatının yavaş yavaş söneceği yer. Ve o, henüz farkında değil… ama oyunu çoktan kaybetti.
🕊️
🔥BAŞLANGIÇLAR🔥
Bazı İnsanlar, yaşattığını yaşamadan ölmez,” derler.Blease ailesi, bana yaşattıklarının bedelini ödemeden bu dünyadan gidemez.
Her gece aynı kabus, annem, babam, minicik kardeşim ve o soğuk, karanlık eller. Ve sonu hiç değişmeyen o sahne: ölüm.
Ter içinde uyanıyorum her seferinde ne aldığım ilaçlar ,nede gördüğüm tedaviler kabuslarimi kaybolmasına etki ediyordu. Ailemin intikamını almadan gece uykuları haram bana .
Yataktan kalktım. Soğuk bir duş alarak, kabusun etkisinden çıkmaya çalıştım. Sporcu taytımı ve takım üstü olan atleti giydim. Hava soğuktu, bu yüzden kalın bir sweatshirt geçirdim üzerime. Spor çantamı hazırlayıp montumu giydim, anahtarlarımı aldım.
Kapının önünde, her zamanki gibi, minik yavru kedilere mama ve su verdim. Onların huzurlu bakışları, içimdeki kararlılığı daha da güçlendirdi.Arabamın direksiyonuna geçtiğimde tek bir şeyden emindim: Gideceğim yer ve atacağım adımlar, beni hak ettiğim sona götürecekti.
🎰
Spor salonuna vardığımda, ilk işim soyunma odasına gidip eşyalarımı dolabıma yerleştirmek oldu. Sweatshirt’ü üzerimden çıkarıp kulaklıklarımı taktım ve salona geçtim. Isınmak için yürüyüş bandına çıktım; bugün kendimi fazla zorlamayacaktım. Çünkü bugün, o eve giriş biletim olan koruma seçmelerinin günüydü . Ve evet o eve koruma olarak girecek ve yavaş yavaş güvenlerini kazanacaktım. Onların yanında öğrendiğim her bilgiyi, kendi avantajıma çevirecektim. Bu yaşıma kadar çektiğim acıların, haksızlıkların hesabını soracaktım.
Küçücük yaşımda ailemi kaybetmiştim. Kimsem olmadığı için sokaklarda kalmıştım; evim dediğim yer artık bana ait değildi, gitsem bile sanki orada da ölmek zorundaymışım gibi geliyordu. Sokakların acımasızlığını tatmış, günlerce aç kalmış, karnımı doyurmak için çöpten yemek aramıştım. Geceleri sokaklarda yatarken, bir yandan okula gidiyor, bir yandan da hayatta kalmak için çalışıyordum.
Ama şimdi, o acıların, o yalnızlığın bana kazandırdığı güçle, bugün bir adım daha öne geçecektim. Her şeyin hesabını soracak, kendi yolumu kendim çizecektim.
🎰Spor salonundaki işimi bitirip oradan çıktım ama eve, üstümü değiştirmeye gitmeden önce uğramam gereken yerler vardı. Arabayı, beni her şey için hazırlayan, yakın dövüşte geliştiren, hem dövüş hocam hem de yakın arkadaşım olan Darian’ın evine sürdüm.
Bugün izin günüydü, evde olması gerekiyordu. Evlerinin önüne gelince arabayı park edip indim. Bahçe kapısını açıp bahçeden içeri girdim.
Çok güzel bir bahçesi vardı; insana huzur veren, yemyeşil bir bahçe. Evi de bahçesini çok güzel tamamlıyordu. Son derece modern bir evdi. Zili çalıp kapının açılmasını bekledim.
Kapı açıldığında onu karşımda
Her gece aynı kabus, annem, babam, minicik kardeşim ve o soğuk, karanlık eller. Ve sonu hiç değişmeyen o sahne: ölüm.
Ter içinde uyanıyorum her seferinde ne aldığım ilaçlar ,nede gördüğüm tedaviler kabuslarimi kaybolmasına etki ediyordu. Ailemin intikamını almadan gece uykuları haram bana .
Yataktan kalktım. Soğuk bir duş alarak, kabusun etkisinden çıkmaya çalıştım. Sporcu taytımı ve takım üstü olan atleti giydim. Hava soğuktu, bu yüzden kalın bir sweatshirt geçirdim üzerime. Spor çantamı hazırlayıp montumu giydim, anahtarlarımı aldım.
Kapının önünde, her zamanki gibi, minik yavru kedilere mama ve su verdim. Onların huzurlu bakışları, içimdeki kararlılığı daha da güçlendirdi.Arabamın direksiyonuna geçtiğimde tek bir şeyden emindim: Gideceğim yer ve atacağım adımlar, beni hak ettiğim sona götürecekti.
🎰
Spor salonuna vardığımda, ilk işim soyunma odasına gidip eşyalarımı dolabıma yerleştirmek oldu. Sweatshirt’ü üzerimden çıkarıp kulaklıklarımı taktım ve salona geçtim. Isınmak için yürüyüş bandına çıktım; bugün kendimi fazla zorlamayacaktım. Çünkü bugün, o eve giriş biletim olan koruma seçmelerinin günüydü . Ve evet o eve koruma olarak girecek ve yavaş yavaş güvenlerini kazanacaktım. Onların yanında öğrendiğim her bilgiyi, kendi avantajıma çevirecektim. Bu yaşıma kadar çektiğim acıların, haksızlıkların hesabını soracaktım.
Küçücük yaşımda ailemi kaybetmiştim. Kimsem olmadığı için sokaklarda kalmıştım; evim dediğim yer artık bana ait değildi, gitsem bile sanki orada da ölmek zorundaymışım gibi geliyordu. Sokakların acımasızlığını tatmış, günlerce aç kalmış, karnımı doyurmak için çöpten yemek aramıştım. Geceleri sokaklarda yatarken, bir yandan okula gidiyor, bir yandan da hayatta kalmak için çalışıyordum.
Ama şimdi, o acıların, o yalnızlığın bana kazandırdığı güçle, bugün bir adım daha öne geçecektim. Her şeyin hesabını soracak, kendi yolumu kendim çizecektim.
🎰Spor salonundaki işimi bitirip oradan çıktım ama eve, üstümü değiştirmeye gitmeden önce uğramam gereken yerler vardı. Arabayı, beni her şey için hazırlayan, yakın dövüşte geliştiren, hem dövüş hocam hem de yakın arkadaşım olan Darian’ın evine sürdüm.
Bugün izin günüydü, evde olması gerekiyordu. Evlerinin önüne gelince arabayı park edip indim. Bahçe kapısını açıp bahçeden içeri girdim.
Çok güzel bir bahçesi vardı; insana huzur veren, yemyeşil bir bahçe. Evi de bahçesini çok güzel tamamlıyordu. Son derece modern bir evdi. Zili çalıp kapının açılmasını bekledim.
Kapı açıldığında onu karşımda
