NİSYAN

PARİS; 10.01.2019

Islak kaldırımların üzerinde, ıssız ve karanlık sokaklarda ilerliyordum. Siyah takım giymiş, elinde kahverengi evrak çantası tutan bir yabacıyı arıyordu gözlerim. Sokağın sonunda karşılaştığım yol ayrımından sola saptım, o sokağın sonu da beni işlek bir caddeye çıkardı.  

“Çok güzel takılarım var? ister misin kızım?”  Benimle Fransızca konuşan kadın sesi, yaslandığım duvarın dibine oturmuş yaşlı bir teyzeye aitti. Bembeyaz teninde parlıyordu mavi gözleri, her şeye rağmen ışıltısını kaybetmemişti anlaşılan. Beyaz saçlarından ve buruşmuş teninden ne kadar yaşlı olduğunu anlayabiliyordunuz. Başımı olumsuz anlamda sallayıp bakışlarımı karşı tarafa çevirdim.  

“İstemiyorum,” dedim yine Fransızca bir şekilde. Belki daha sonra  

Aradığım adamı konuşma sırasında çoktan gözüme kestirmiştim bile. Tedirgin bakışları etrafta geziniyordu, kimi aradığını bilmeden önüne çıkan her kadını dikkatle inceliyordu. 

Yağmurluğumun kapüşonunu iyice başıma çekip yüzümü olabildiğince sakladıktan sonra küçük adımlarla ilerlemeye başladım. Birkaç adım atmıştım ki tanıdık başka bir adamı gördüm, çok uzakta değildi. Anında gerileyip tekrar yerime geçtim. Onun burada olmasının tek açıklaması, bir oyun dönüyor olmasıydı. 

Kolyenin kimde olduğunu anlamaya çalıştım. Sağ taraftaki çantalı adamı iyice incelediğimde cebinden sarkan kolyeyi fark ettim. Bana evrak çantasını almamı söylemişlerdi, o halde kolyeyi zaten en başından beri hiç vermeyeceklerdi. 

Bir risk alarak adamın ne yapacağını anlamak için ilerlemeye başladığımda beni gördü ve sanki hiç fark etmemiş gibi dümdüz yürümeye başladı. Orta noktada, diğer adamla yan yana geldiğinde, cebinden çıkardığı kolyeyi fark ettirmeden kumral saçlı adama verdi, hiç durmadan yoluna devam etti. Beni kuytu bir köşeye çekmeye çalışıyordu. Peşinden geleceğimi bildiği için bir kez olsun arkasına bakmamıştı. Böylece ara sokaktan dönüp yeniden başladığım noktaya dönebilmiştim. 

Kolye artık kumral adamdaydı. Kolundaki saati kontrol edip beklemeye başladı. Kimi bekliyordu acaba? Beni mi? Adamı atlatabilecek kadar zeki olduğumu biliyordu. Mümkündü yani.

Yanına gideceğim sırada, uzak bir mesafeden Karan’a doğrultulmuş silahı fark ettim. Patronun adamlarından biriydi, bizim ekiptendi. Seslice nefesimi verip gözlerimi devirdim. Sırf göze girmek için yapıyordu bunu. Aptallığı yüzünden her şeyi mahvedecekti birazdan. 

Silahı ona doğrultması umurumda olmamalıydı. Ölecek olmasını umursamamalıydım. Ama çoktan cebimden silahımı çıkartmıştım bile. 

Tek bir kurşunum vardı. Kendi adamlarımızı vurmayayım, kurşunu yalnızca kendimi korumak için kullanayım diye koymuşlardı ve ben o kurşunla yine kendi adamımızı vuracaktım. 

Silahı havaya kaldırıp, hafif sola kaydırarak hedefe odakladım. Daha önce kimseyi canlı bir şekilde vurmamıştım. Nasıl yapacağımı da bilmiyordum? Tek bildiğim yapmak zorunda olduğumdu bu yüzden üzerinde fazla durmadım.

İyice odaklandım ve ateş ettim. Çok çalışmıştım, aynı mesafeden birçok mankeni tek