Hayat bazen cümlelerimizi yarım bırakır; noktayı koyamayız, virgülle de yetinemeyiz. İşte orada durur noktalı virgül... Ne tam bitiştir, ne de yeni bir başlangıç; sadece devam etme iradesinin işareti. Bu kitap, yarım kalmış hayatların, silinmeyen izlerin ve kaderin beklenmedik kesişmelerinin hikâyesidir.
1. Bölüm "Noktalı Virgül"
Abilik ve ablalık yapmak için yaşının büyük olması gerekmez; bunun için olgunluk ve biraz da yaşanmışlık gerektirir. Şu an kapısının önünde durduğum kişi; benim manevi abimdi. Ama sevgilileri ya da birkaç günlüğüne takıldığı kızlar onun sağlığından şüphelendiği için beni arayıp gelmemi istediler. Bunca zaman umursamamıştım, fakat sabahın 5'inde gelen çağrıya da yanıtsız kalamamış evine gelmiştim.
Zile bastım. Güven ile çok sık görüşmezdik zaten farklı şehirlerde yaşıyorduk, yani eskiden farklı şehirde yaşıyorduk, adam tekrardan İstanbul'a taşınmış ama bana haber vermemişti. Gerçi benim içinde bir önemi yoktu. İkimiz de birbirimizin hayatında var ama yoktuk. Bu yüzden hiçbir şekilde birbirimize kızmıyorduk ya da alttan alttan laf sokmuyorduk.
"Sonunda geldin İzge! Güven'in akıl sağlığından şüphe duymaya başladım artık. Güven senin gözetiminde! Ben gidiyorum!"
Kız kaçar gibi çantasını alarak evden çıktığında arkasından baktım. Bu kaçıncı takıldığı kızdı acaba? Sırt çantamı yere bırakıp evi dolaşmaya başladım. Güven için fazlasıyla büyük ve gösterişli bir evdi. Sadece evde değil; oturduğu semt de öyleydi.
"Güven!"
Merdivenlerden çıkarken cevap verdi. Ses biraz uzaktan gelse de etrafı gezerek en sonunda bulunduğu odaya geçtim. Camın yanında oturmuş, elinde tuttuğu dürbünle bir yere bakıyordu.
Güven önceden kilolu bir adamdı ama şimdi karşımda çok farklı bir adam duruyordu. Kaslı, saç stilini değiştirmiş, yüz hatları keskinleşmiş baya yakışıklı birine dönüşmüştü. Tanıdığım Güven gitmiş yerine yepyeni bir Güven gelmişti.
"Sen bu kızlara ne yapıyorsun? Her biri senden korkup beni arıyorlar." normalde umrumda olmazdı ama az önce kızın kaçar gibi evden gidişi meraklandırmıştı.
"Siktir et. İşimi yapıyorum diye rahatsız oluyorlar."
Odaya girdiğimden beridir elinden dürbünü düşürmeden sabit bir yere bakmaya devam ediyordu. Yatak odası terli topluydu. Odadan çıktım ve mutfağa yöneldim. Tezgahın üzerinde bir yığın kirli bulaşık duruyordu. Bulaşık makinesini açtığımda burada da yıkanmayı bekleyen kirli bulaşıklar vardı. Tablet atmadan uzun ayarda çalıştırarak, dolaptan iki bardak çıkardım. Buzlukta hiçbir zaman eksik olmayan viskiyi de aldıktan sonra odasına çıktım.
Güven normalde titiz bir adamdır. Görünüşüne ve evine her daim dikkat eder; ama şimdi görünüşe dikkat edip evini umursamamaya başlamış. Sandalyeye yayılıp viski doldurduktan sonra, "İç de kendine gel biraz." dedim, bardağı ona uzatarak.
Hâlâ camdan dışarı bakarken, "Zahmet olmazsa getirsene." dedi. Sesi kısık çıkmıştı. Ne zaman bir şeye odaklansa sesi kısık çıkardı. Gözlerimi devirerek sandalyeyi yanına sürüp bardağı camın pervazına bıraktım. Tekrardan yerime geçip yayıldım. Ayaklarımı masanın üzerine atarak bir müddet Güven'i izlemeye devam ettim.
"Seni bu yüzden seviyorum; sorgulamıyorsun, yargılamıyorsun sadece susup izliyorsun." viskiyi su içer gibi içtiğinde şaşkınlıkla bakakaldım. Tek içebildiği alkol; viskiydi ama hiçbir zaman sek atamazdı. Sanırım o kızlar haklı olabilirdi. Güven iyi değildi.
"Dükkan da işler
Zile bastım. Güven ile çok sık görüşmezdik zaten farklı şehirlerde yaşıyorduk, yani eskiden farklı şehirde yaşıyorduk, adam tekrardan İstanbul'a taşınmış ama bana haber vermemişti. Gerçi benim içinde bir önemi yoktu. İkimiz de birbirimizin hayatında var ama yoktuk. Bu yüzden hiçbir şekilde birbirimize kızmıyorduk ya da alttan alttan laf sokmuyorduk.
"Sonunda geldin İzge! Güven'in akıl sağlığından şüphe duymaya başladım artık. Güven senin gözetiminde! Ben gidiyorum!"
Kız kaçar gibi çantasını alarak evden çıktığında arkasından baktım. Bu kaçıncı takıldığı kızdı acaba? Sırt çantamı yere bırakıp evi dolaşmaya başladım. Güven için fazlasıyla büyük ve gösterişli bir evdi. Sadece evde değil; oturduğu semt de öyleydi.
"Güven!"
Merdivenlerden çıkarken cevap verdi. Ses biraz uzaktan gelse de etrafı gezerek en sonunda bulunduğu odaya geçtim. Camın yanında oturmuş, elinde tuttuğu dürbünle bir yere bakıyordu.
Güven önceden kilolu bir adamdı ama şimdi karşımda çok farklı bir adam duruyordu. Kaslı, saç stilini değiştirmiş, yüz hatları keskinleşmiş baya yakışıklı birine dönüşmüştü. Tanıdığım Güven gitmiş yerine yepyeni bir Güven gelmişti.
"Sen bu kızlara ne yapıyorsun? Her biri senden korkup beni arıyorlar." normalde umrumda olmazdı ama az önce kızın kaçar gibi evden gidişi meraklandırmıştı.
"Siktir et. İşimi yapıyorum diye rahatsız oluyorlar."
Odaya girdiğimden beridir elinden dürbünü düşürmeden sabit bir yere bakmaya devam ediyordu. Yatak odası terli topluydu. Odadan çıktım ve mutfağa yöneldim. Tezgahın üzerinde bir yığın kirli bulaşık duruyordu. Bulaşık makinesini açtığımda burada da yıkanmayı bekleyen kirli bulaşıklar vardı. Tablet atmadan uzun ayarda çalıştırarak, dolaptan iki bardak çıkardım. Buzlukta hiçbir zaman eksik olmayan viskiyi de aldıktan sonra odasına çıktım.
Güven normalde titiz bir adamdır. Görünüşüne ve evine her daim dikkat eder; ama şimdi görünüşe dikkat edip evini umursamamaya başlamış. Sandalyeye yayılıp viski doldurduktan sonra, "İç de kendine gel biraz." dedim, bardağı ona uzatarak.
Hâlâ camdan dışarı bakarken, "Zahmet olmazsa getirsene." dedi. Sesi kısık çıkmıştı. Ne zaman bir şeye odaklansa sesi kısık çıkardı. Gözlerimi devirerek sandalyeyi yanına sürüp bardağı camın pervazına bıraktım. Tekrardan yerime geçip yayıldım. Ayaklarımı masanın üzerine atarak bir müddet Güven'i izlemeye devam ettim.
"Seni bu yüzden seviyorum; sorgulamıyorsun, yargılamıyorsun sadece susup izliyorsun." viskiyi su içer gibi içtiğinde şaşkınlıkla bakakaldım. Tek içebildiği alkol; viskiydi ama hiçbir zaman sek atamazdı. Sanırım o kızlar haklı olabilirdi. Güven iyi değildi.
"Dükkan da işler
