İnci, keşfettiğinden beri nefret ettiği hastane duvarlarından kalan zamanında ayrılmak ister. Artık tüm umutları tükenmiş, ümitsizlik ve umut arasındaki ince çizgide gidip gelmektedir. Annesi ise tam tersi, resmen bir umut ve beklenti ışığındadır. Diğer bir yandan Akay 11. sınıf öğrencisi olan birisidir. Akay'ın annesinin amansız ve zalim bir hastalığı vardır. Annesinin kaldığı hastanenin hizmetleri yeterli gelmeyince başka bir hastaneye geçmek zorunda kalmışlardır. Akay her gün okuldan sonra annesini ziyaret eder fakat bir gün bir çığlık, onun tüm hayatını ve duygularını alt üst eder...
Giriş Bölümü
İNCİ
"Burada kalmak istemediğini söylüyor.""Ne? Hala mı? İnci ile konuştum ben. Yanılıyor olmal-""Yanılmıyorum. Bugün ona verdiğim ilaçları bile almadı. Daha fazla burada kalmaktansa, ölmeyi yeğleyeceğini söyledi.""Benim iznim olmadan çıkamaz zaten. Saçmalayıp duruyor sadece. Doktor Bey, siz de lütfen alttan almayın. Gerekiyorsa o ilaçları zorla yutturun ona.""Sizin de dediğiniz gibi bu tarz durumlarda ebeveyn izni gerekiyor. Artık fikrinizi de öğrendiğim için dediklerinizi uygulayabilirim."Kelimeler ve cümleler boğuklaşınca koridorun daha da ucuna gittiklerini anladım. Onları duymadığımı zannediyorlardı. Ki bu durum; bu lanet olası hastaneye geldiğimden beri yaşadığım senaryoydu. Doktorum her değiştiğinde aynı şeyler oluyordu. Ben her seferinde kalan zamanımı bu dört duvar arasında arasında geçirmek istemediğimi, annem ise ben tamamen iyileşene kadar-Ki bu neredeyse mümkün değildi.- bu cehennemde kalmamı istiyordu. Neden zaten zamanı az olan birinin isteklerini yerine getirmiyorlardı? Bana fazlasıyla ağır gelen yüreğimi neden her seferinde parçalıyorlardı? Annem iyileşmemin çok düşük bir ihtimal olduğunu biliyordu bilmesine, ama asla inanmıyordu. Bir umuda tutunuyordu kendince. Fakat ben o umudumun iplerini çoktan söküp atmıştım. Umut ve inanmak sizi bir yere kadar götürür, sonrasında ise yarı yolda bırakırdı. Kapımın sertçe açılması ve annemin hiddetle içeri girmesinden dolayı düşüncelerim dağıldı. Annem adımlarını hızlandırarak yatağımın yanına geldi."Neden benim sabrımı sınamak için çaba sarf ediyorsun ha?!"Annemin ani çıkışıyla hafifçe irkilsemde dışarıya belli etmemeye çalıştım."Anne. Şuan gerçekten neden bahsettiğini anlamıyorum.""Yok efendim neymiş burada kalmak istemiyormuş, ilaçları da istemiyormuş, yok ölmeyi yeğlermiş! Sana kaç defa şu saçmalıkları kafandan çıkar demem gerekiyor İnci?!""Kararım hala aynı anne. Az kalan zamanımı evimde geçirmek istiy-""Çeneni kapa İnci. Eğer bir daha bu şekilde konuşursan seninle tüm bağımı koparırım! Yemin ederim!"Gözlerimden dışarı çıkmak için yalvaran göz yaşlarımı geri itmek adına dişlerimle dilimi ısırdım. Annem ne zaman terk etmekten bahsetse içim ürperirdi. Ne söylersem söyleyeyim annemi kaybetmek istemiyordum. Ne kadar zamanım kaldıysa da o da yanımda olsun istiyordum. İçten içe hala fikrinden vazgeçmemiştim ama 'Bugünlük bu kadar aksiyon yeter.' Diye düşünüp daha fazla sesimi çıkarmadım. ~
