Lider ruhlu ve ön görüsü yüksek bir yüzbaşıdır. Fakat, hayatına giren kadınla, tüm prensibleri yerle bir olmuştur. Vermesi ger3ek bir karar, onu istemediği bir yol ayrımına sürekler. En çok da hayatına giren kadının ihaneti ile yüzleşmek zorunda olmak canını acıtır.
Kardele, yıllarca bir adamın esiri olarak yaşamış, bir gün askerler tarafından kurtarılmıştır.
Kendini zorda olsa toparlamış, ve sonunda hayallerini gerçekleştirme fırsatı bulmuştur. Fakat Kardelen'i esir adam vazgeçmemiştir. İşte tam bu noktada Batu yüzbaşı ile yolları kesişir.
Anılar
Karanlığın ürkütücü sessizliğiyle titredim.
Yıllardır içerisinde olduğum mahzenin tanıdık, mide bulandırıcı kokusunu solurken, ölmek için yine ve yine yakardım.
Biliyordum, ne kadar dua etsem de işe yaramayacaktı.
Hiç yaramadı.
Ne dualarım, ne de isyanlarım…
Paslanmış kapının cızırtılı sesiyle gözlerimi kapattım.
Biliyorum, bir işe yaramayacak…
Yine gelecek ve cehennem ateşinde yakacak.
Aciz bedenime sahip olacak, irademi parçalara ayıracak.
Yine o leş gibi kokusu üzerime sinecek.
Banyo etmeme izin verene kadar, ki damla damla suyun üzerimdeki kanı, teri temizlemesi için saatlerce yalvarmam gerekecek.
Benden alabileceği her şeyi istiyor.
Bedenim, kalbim, ruhum, aklım, hislerim… Her şeyim.
Ne kadar dirensem de bir faydası yok.
Direnmek, yalvarmak bana sadece acı getirdi.
Kırılan kemiklerimin, akan kanımın, yanan etimin, bedenimi dalga dalga sarsan elektriğin, açlığın ve susuzluğun tek amacı vardı: itaat etmemi sağlamak.
İtaat et, rahat et.
Şaşırtıcı olan kısmı, verdiği sözlere sıkı sıkıya bağlı olmasıydı.
Garip... Onun gibi vahşeti seven bir caninin, ağzından çıkan sözlere karşı böylesine hassas olması…
Sadece bana karşı mı böyle, bilmiyorum.
Çünkü başka insanlarla aynı ortamda nasıl bir kişiliğe büründüğünü hiç görmedim.
Ben daha dokuz yaşındayken, anamın kollarından koparıp dış dünyadan izole ettiğinden beri, ondan başka kimsenin yüzünü görmedim.
Ondan başkasının sesini duymadım.
Ta ki o güne kadar.
Babası mahzene gelip, bana aşağılayıcı, kibirli, tiksinti dolu bakışlarını yöneltinceye kadar.
Beni nasıl yok edeceğini, oğlunu esaretimden nasıl kurtaracağını bana bizzat kendi anlatmak için teşrif etmişti.
Sadece gülümsemiştim.
Uzun bir aradan sonra, ilk defa gülmüştü yüzüm.
Ellerimdeki ve ayaklarımdaki zincirlerle, asıl esaret altında olanın ben olduğumu göremeyecek kadar kör olan bir adama ancak gülmekle yetinmiştim.
Her kaçışımda, kurtulma umudumu biraz daha kaybettim.
Beni her seferinde, daha mahzenden dışarı adım atamadan yakalıyordu.
Nasıl yapıyordu, bilmiyorum.
Nasıl anlıyordu?
Dikkatli davranmama rağmen, nasıl fark ediyordu?
Her defasında karşıma dikilip sadistçe gülümsüyor,
“Cezana hazır mısın, kış kuşum?”
diyordu.
En çok da böyle zamanlarda, gülümsediğinde beliren beyaz dişlerinden nefret ediyordum.
Bana aç gözlerle bakışına, yatağa atışına, çıkardığı zevk homurtularına, bileklerimi sıkıca tutuşuna, bedeninin üzerimdeki ağırlığına, çok zevke geldiğinde tükürüşüne ve daha nicelerine zamanla alışmıştım.
Kabullenmemiştim ama alışmıştım.
En azından onun kovalama dürtüsünü perçinleyen tepkiler vermeyi kesmiştim.
Zaman kavramım çoktan yok olmuştu.
Gün mü, gece mi, mevsimlerden hangisi, artık hiçbirini bilemiyorum.
Yalnızca taş duvarların arasına sıkışmış çürümüş bir bedenim ve düşüncelerimi kemiren bir zihin var elimde.
Zaman, burada bir kurgu.
Bazen saniyeler gün gibi uzuyor; bazen günler bir nefes gibi geçiyor, ama ben hep buradayım.
Bu küf kokulu sonsuzlukta.
Işığa dair tek anım, kapının aralığından sızan ve yalnızca onun istediği zamanlarda içeri süzülen solgun bir ışık huzmesi.
Güneş mi? Belki bir lamba... Belki
