Zamanla ailesindeki herkesi kaybetmiş olan genç kız yıllarca tek başına yaşamış, hayatın zorluklarıyla karşılaşarak kendine birçok tecrübe edinmiştir. Bir süredir iş arayıp 22 yıl sonra karşısına çıkan babasının isteğiyle bir kurumda işe başlayan kız, onun öncesinde babasının bir patlama sonucu şehit olduğunu öğrenir. Bundan dolayı bu işte çalışmayı kendine görev edinir.
Bu zamanda kendisini korumakla görevli olan Yüzbaşı Ferit, zamanla Afife'yi sevmeye başlamıştır. Ama Afife'nin yüzünü gülerken görmek bile çok zorken bu aşkın imkânsızlığıyla yüzleşmek zorunda kalır.
Ailesinden emanet olan pusula şeklindeki bir kolye Afife'nin hayatına yön verecek, zamanla onun hayatındaki her şeyi değiştirecektir.
Peki bu Pusula, Afife'nin yeniden sevgiyi bulmasında bir rol alacak mıdır?
Pusula her zaman Kuzey'i gösterirken, Afife'nin kendi kuzeyini de gösterecek midir?
Her duygudan birer parça hissedecek, Afife'nin zorluklarla mücadele ettiği hayatına siz de şahit olacak ve bu hayata siz de birer tutam dokunacaksınız... 🌸
-1-
Sene 2003
Bu oda, eski ahşap kahverengi kapı, odanın sade ve zarif loşluğuna ayak uydurmuş, kapalı olan kapının sağ tarafında asılı olan bir mezuniyet fotoğrafı, sağ duvarda boydan boya uzun ve geniş olan, içi tamamen kitap dolu olan beyaz bir kitaplık, geriye gelindiği zaman yerde yuvarlak ve göz yorucu desenlerle kaplı, geneli kırmızı renkte olan büyük bir halı, kapının sol tarafında kalan kısım tamamen boydan boya camla kaplı ve uzun sade bir perde asılı büyük bir odaydı.
Camın önünde geniş, koyu kahverengi bir masa vardı ve üzeri dosyalarla doluydu. Dizüstü bilgisayar, tablet ve telefon da masanın üzerindeyken bir ofisi aratmayan bu oda bir Astsubay Kıdemli Üstçavuş'un odasıydı. Zira kapının yanında asılı olan çerçevedeki eski mezuniyet hatırası olan bu resmin üzerindeki genç adam, bölümünden mezun olan, şuan ise bir o kişiden başkası değildi.
Masanın üzerinde sağ tarafta cama doğru dönük oturan 5 yaşındaki küçük, tatlı kız ayaklarını masadan aşağı sallandırıyordu. Açık kahverengi saçı, orman yeşili gözü aynı babasına benziyordu. Çekik gözleri bakışlarına ayrı bir anlam kazandırmıştı. Başındaki beyaz büyük kurdelesi, uzun dalgalı saçlarının bir kısmını başında toplamıştı. Üzerindeki beyaz kırmızı elbisesi, ayağındaki beyaz kurdeleli ayakkabısı, üzerine çok güzel yakışmıştı.
"Baba! Sen doğum günümde bana hediye verecektin. Ne vereceksin?"
Masanın başında sandalyede oturan adam bakışlarını dosyadan kaldırıp kızına çevirdi. Sol elini kaldırıp kızının saçlarını nazikçe okşadı.
"Vereceğim kızım. Ama doğum gününde demiştim. Unuttun mu?"
Küçük kız kalın dudaklarını büzüp başını yere eğdi. Dolan gözlerine bakan babası yaklaşık 35 yaşlarında olsa da, kendisi görünüşü itibariyle daha genç gösteriyordu. Üzerindeki General üniformasından olsa gerekti. Hafifçe gülümseyip ayağa kalktı. Kızının başından öperek kucağına aldı ve yavaşça yürüyerek odadan çıktı...
GÜNÜMÜZ
Aynı odada masanın başında oturan genç kız, sandalyede arkasına yaslanmış, kollarını birbirine birleştirmiş, hülyalara dalıp gitmişti. Aynı haki yeşili bakışları, aynı teninin beyazlığı, aynı güzelliği vardı üzerinde. Eskileri hatırlıyordu sürekli. Eski özlemleri, eski duygusallığı bile daha güzeldi sanki. Eskiler daha güzeldi.
Kapının çalmasıyla bakışlarını odanın kapısına çevirdi, ayağa kalkarak kapıya ilerledi, kapının yanında aynı asılı duran çerçeveye sabit bakışlarıyla baktı. Kapıyı açıp odadan çıktıktan sonra evin kapısına yöneldi. İki katlı büyük olan bu ev, eskiden neyse şimdi de öyleydi. Hiçbir şey değişmemiş, değiştirilmemişti.
Büyük beyaz kapının önüne gelip kapıyı açtığında karşısında üniformalı beş kişi, arkada ise iki sağlık çalışanı gördü...
Anlamıştı.
Babası şehit olmuştu.
Babasının gelmesini istemediği haberi gelmişti.
Hiçbir tepkide bulunmadı. Sadece karşısındaki üniformalı abilerine bakıyordu.
Onlar babasının en iyi arkadaşlarıydı...
