Sırası gelmişken anlatmak istedim.
Hani bazen bir şey olur da, o anda değil ama sonradan içinden geçer ya…
“Keşke bunu da söyleyeydim,” dersin.
İşte ben o anları burada saklıyorum.
Bazen bir gülümseme, bazen eski bir şarkı, bazen de bir cümle dokunuyor içime.
Ve tam o sırada içimden bir ses diyor ki:
“Bak, sırası gelmişken bunu paylaş.”
Burada öyle yapıyorum işte.
Küçük anlardan, kalbime değen duygulardan, bazen de geçmişin içinden süzülen hatıralardan söz ediyorum.
Bazen bir hikâyenin satır arası oluyor, bazen bir kahve molasının sessizliği.
Belki sen de okurken kendinden bir parça bulursun. Belki sende de bir yere dokunur, kim bilir?
Çünkü aslında hepimiz, bir yerlerde aynı hisleri başka cümlelerle yaşıyoruz.
Hani bazen bir şey olur da, o anda değil ama sonradan içinden geçer ya…
“Keşke bunu da söyleyeydim,” dersin.
İşte ben o anları burada saklıyorum.
Bazen bir gülümseme, bazen eski bir şarkı, bazen de bir cümle dokunuyor içime.
Ve tam o sırada içimden bir ses diyor ki:
“Bak, sırası gelmişken bunu paylaş.”
Burada öyle yapıyorum işte.
Küçük anlardan, kalbime değen duygulardan, bazen de geçmişin içinden süzülen hatıralardan söz ediyorum.
Bazen bir hikâyenin satır arası oluyor, bazen bir kahve molasının sessizliği.
Belki sen de okurken kendinden bir parça bulursun. Belki sende de bir yere dokunur, kim bilir?
Çünkü aslında hepimiz, bir yerlerde aynı hisleri başka cümlelerle yaşıyoruz.
Sırası Gelmişken #1-Bir Gülümsemenin İçinde
Dün komşumla kahve içerken laf lafı açtı. Konuların dumanı tüten sıcaklığı bizi sarmalamışken birden durdu,
“Senin hikayeni okurken kendimi 90’larda buluyorum,” dedi.
“Yüzümde istemsiz bir gülümseme oluyor. Belki de o kadar etkisinde kaldım ki peri kızıyla ateş böceğinin, arkadaşımı arayıp gençliğimizi konuştuk. Doksanlarda yaşadığımız gençlik içindir bu özlem belki.”
O an fark ettim: “Bir hikâye bazen birine geçmişini geri verebiliyormuş.”
Yazmak bazen sadece bir hikâye anlatmak değil, bir duyguyu hatırlatmakmış. “Bir kelimenin bir insanda anıya dönüşmesi… Sanki bir kokuyu hatırlar gibi. Bunu düşündüm. Belki de bir yazının en sessiz mucizesi buydu.”
Sonra ona şunu söyledim:
