"Görüyor musun Umay kız, şu nazlı nazlı dalgalanan bayrağı? O orada dalgalanmaya devam ettiği müddetçe sen yetim kalmazsın. O sana baba, bana kaybettiğim uzvum olur. Ona sahip çık Umay kız! Bilakis, o oradan indiği vakit ağlama vaktidir. Şimdi sil o boncuk gözyaşlarını, baban yattığı yerden seninle gurur duyacak,"
giriş
"Türk bayrağı öylesine oluşmuş bir figür değildir. Beyaz renk sivil, temiz halkı; kırmızı renk şehitlerimizi; ve ay yıldız ise dinimizi temsil ederdi.
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey nazlı hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımızın hepsi helal.
Ey nazlı hilal, feda olsun sana şehit Tuğrul'un kanları! Verecek bin Tuğrul'um olsa binini de gözümü kırpmadan verirdim bu memleket uğruna ey İzmir! Şehidin var, bas bağrına, bu yas ancak böyle çekilir
Ay yıldızlı bayrağa sarılı babasına bakarken annesinin bu sözleri kulağında çınlıyordu Umayın. ağlamak istiyordu ancak gözyaşlarına engel oluyordu babasına karşı duyduğu gurur. Annesine döndü burnunun ucu kırmızı, gözleri ıslak ancak göğsü kabarıktı. Bundan sonra ne olacaktı, kestiremiyordu. Umay kenardaki sandalyelere çökmüş, birbirlerine fısıldaşan teyzelerden duymuştu: O artık "yetim"imiş.
Akmayan gözyaşları genzini yakıyor, adeta acısına acı katıyordu. O artık yetim miydi? Yetimlik ne demekti? Ellerini yüzüne koyarak olduğu yere çöktü ve omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başladı. Ağladıkça daha da hafifledi ancak kalbinde büyük bir ağırlık vardı. Kimisi bu ağırlığa yas diyecekti ancak Umay kalbindeki bu ağırlığı isimlendiremeyecek kadar küçüktü...
Omzuna konan el onu tekrardan gerçek dünyaya getirdi. Bu... Bu babasının arkadaşı Tarık Amca'ydı. O da babası gibi mertçe savaşmış ancak şehitlik mertebesine erişememiş, ayağını kaybetmişti. Tarık Bey Umay'a sarılıp, "Görüyor musun Umay kız, şu nazlı nazlı dalgalanan bayrağı? O orada dalgalanmaya devam ettiği müddetçe sen yetim kalmazsın. O sana baba, bana kaybettiğim uzvum olur. Ona sahip çık Umay kız! Bilakis, o oradan indiği vakit ağlama vaktidir. Şimdi sil o boncuk gözyaşlarını, baban yattığı yerden seninle gurur duyacak,"
İşte Umay o gün karar verdi: Babasının emaneti olan, uğruna canını verdiği nazlı bayrağa kurban olmayı...
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey nazlı hilal!
Olsun artık dökülen kanlarımızın hepsi helal.
Ey nazlı hilal, feda olsun sana şehit Tuğrul'un kanları! Verecek bin Tuğrul'um olsa binini de gözümü kırpmadan verirdim bu memleket uğruna ey İzmir! Şehidin var, bas bağrına, bu yas ancak böyle çekilir
Ay yıldızlı bayrağa sarılı babasına bakarken annesinin bu sözleri kulağında çınlıyordu Umayın. ağlamak istiyordu ancak gözyaşlarına engel oluyordu babasına karşı duyduğu gurur. Annesine döndü burnunun ucu kırmızı, gözleri ıslak ancak göğsü kabarıktı. Bundan sonra ne olacaktı, kestiremiyordu. Umay kenardaki sandalyelere çökmüş, birbirlerine fısıldaşan teyzelerden duymuştu: O artık "yetim"imiş.
Akmayan gözyaşları genzini yakıyor, adeta acısına acı katıyordu. O artık yetim miydi? Yetimlik ne demekti? Ellerini yüzüne koyarak olduğu yere çöktü ve omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başladı. Ağladıkça daha da hafifledi ancak kalbinde büyük bir ağırlık vardı. Kimisi bu ağırlığa yas diyecekti ancak Umay kalbindeki bu ağırlığı isimlendiremeyecek kadar küçüktü...
Omzuna konan el onu tekrardan gerçek dünyaya getirdi. Bu... Bu babasının arkadaşı Tarık Amca'ydı. O da babası gibi mertçe savaşmış ancak şehitlik mertebesine erişememiş, ayağını kaybetmişti. Tarık Bey Umay'a sarılıp, "Görüyor musun Umay kız, şu nazlı nazlı dalgalanan bayrağı? O orada dalgalanmaya devam ettiği müddetçe sen yetim kalmazsın. O sana baba, bana kaybettiğim uzvum olur. Ona sahip çık Umay kız! Bilakis, o oradan indiği vakit ağlama vaktidir. Şimdi sil o boncuk gözyaşlarını, baban yattığı yerden seninle gurur duyacak,"
İşte Umay o gün karar verdi: Babasının emaneti olan, uğruna canını verdiği nazlı bayrağa kurban olmayı...
