Bazen aşk yaşanmaz, sadece içte büyür.
Kimse bilmez, kimse görmez ama senin için bir ömür kadar gerçektir.
Bir kalbin sessiz çırpınışları, bir okul bahçesinde yankılanan adımlar, gökyüzüne bakarken gizlice dile getirilen umutlar…
Ama umut, bazen en büyük ihanettir. Çünkü her söz, her gülümseme, kalbi biraz daha kanatır.
“Yar Bandı” işte tam da bu yüzden… Bir kalbin kırıklarını saklamaya çalışan, aslında hiçbir zaman iyileştiremeyen ince bir örtü.
Ve bu hikâye, platonik bir aşkın sessiz çığlığını, imkânsıza bağlanmanın ve sonunda kendini yeniden bulmanın öyküsünü anlatıyor.
Kimi yaralar kapanmaz… ama belki de asıl güç, onları saklamayı bırakıp kendi kalbine sarılabilmektir.
Pralog
Merhaba ben deniz buda benim hikayem ama her hikaye mutlu sonla başlamazdı, bazı hikayeler bir umutla başlardı.
Aşk bazen bir sırdır; kimse bilmez, kimse duyamaz…Yalnızca kalbinin derinlerinde büyür, seni suskun bırakır.
Bu hikâye de böyle başladı.Ne bir itiraf vardı içinde, ne de karşılık.Sadece bakışlar, sadece umudun kanatan sessizliği…
Bir kalp düşün; kırık ama hâlâ atıyor.Üstüne yapıştırılan küçücük bir yara bandı,hiçbir şeyi onaramıyor ama yine de saklıyor acıyı.
Belki de bu yüzden, bu hikâye benim ilk yenilişim.Çünkü bazı aşklar yaşanmaz…Sadece kanar....
