0.1
0.1
Güneş, etrafına yaydığı göz kamaştırıcı ışınlarıyla bu sabah da benim odam da açmıştı gözünü. Kendi kendime sesli bir şekilde söylenerek “gerçi bende neden şaşırıyorsam, her sabah aynı durumu yaşıyorum alışmalıyım sanırım artık bu duruma” deyip kendime göz devirdim. Yatağın içinden çıkıp ayağa kalktım ve hemen içinde bulunduğum durumun farkına varıp kendimi tekrar yatağın üzerine bırakıp yeniden söylenmeye devam ettim. “Ya Allah aşkına böyle bir duruma kim alışabilir ki?”
“Sen kime söyleniyorsun yine sabah sabah kiraz?” Abime garip garip baktım, ne zaman gelmişti ki? Ben neden duymamıştım geldiğini?
Abim bakışlarımdan yine bir anlam çıkarttığı için “sen kendini yatağın üzerine bırakırken girdim içeriye ama sen kendi sesinden ve gürültünden dolayı beni duymadın tabii.” Yanıma gelip elini uzattı .
Yattığım yerden abimin elini tuttum oda beni kendine doğru çekip ayağa kaldırdı. “Gün geçtikçe ustalaşıyorsun bu işte BARIŞÇIĞIM” abimin yanından uzaklaşarak çalışma masamın yanına geçtim.
“Hangi iş?”
“Bakışlarımdan anlam çıkartman gibi mesela!”
Abim tekrardan yanıma gelip “sayende KİRAZCIĞIM!” deyip kafa bir tane vurup odamdan çıkmak için kapıya yöneldi.
Tam kapıdan çıkacakken abimi durdurup “bu neydi şimdi?” dedim kafamı işaret ederek.
“Abin olduğumu hatırlatmak içindi.” Diyerek odamdan çıktı.
Abimin arkasından boş gözlerle bakarken masanın üzerine olan, sürekli bildirim gelen telefonuma kaydı gözüm. Vakit geçirmeden telefonu elime alıp gelen bildirime baktım. “Bu da ne şimdi?”
05****: Kiraz Çiçeği açalı çok oldu gönlümde benden habersiz.
Kiraz: ?
05***: Günaydın kiraz çiçeğim
Hemen mesajlaşmadan çıkıp kendimi toparlamaya çalıştım. O olamazdı değil mi? Hayır kiraz hayır o olamaz, o olamaz çünkü o öldü! ÖLDÜ.... Banyoya gidip elimi yüzümü hızlı bir şekilde yıkadıktan hemen sonra kendimi tekrar odama attım. Dolabımdan üzerime giyecek bir şeyler alıp hızlıca giyindim, saçımı sadece tarayıp açık bir şekilde bıraktım. Odamdan çıkıp aşağıya indim masada kimsenin olmadığını fark edince kapının yanında okula gitmek için beni bekleyen abime baktım. “ Annem ve babam çıktı mı?”
Abimle beraber anne ve babamdan ayrı, şehir dışında iki katlı bir evde yaşıyorduk. Dün gece annemle babam buradaydı ama sanırım yine işleri gereği erkenden çıkmışlardı.
Abim hemen başıyla beni onaylayıp “Kahvaltı yapmayacaksın çıkalım mı?” dedi kapıyı işaret ederek.
“Çıkabiliriz.”
“Hayırdır ne oldu sana?” abim kendi arabasının sürücü koltuğuna oturdu. Evet abim Barış Adalı; 21 yaşında zamanında 10 ve 11. Sınıftan geçemediği için hâlen üniversite ikinci sınıfa gidiyor ve kardeşi Kiraz Adalı, yani ben ile şuanda aynı bölümü paylaşıyor. Türkçe öğretmenliği.
“Bir şey olmadı desem inanmayacaksın.”
“Söyle o zaman!”
“Abi o hâlâ yaşıyor mudur sence?”
Bana sınırlı sinirli bakarak “Kiraz bu konuyu kaç defa konuştuk seninle? Poyraz öldü anladın
