YEMİNLER ve İHANETLER ANSİKLOPEDİSİ

Dünya başımdan aşağıya öyle büyük bir gürültüyle aniden yıkıldı ki, o enkazın altından çıkmak bile imkânsızdı. Oysa hayat tüm yıkıntıların arasında hâlâ büyümeye devam eden ayrık otu misali, beni o enkazın altından yara bere içinde çekip çıkardı. Nefeslerim kesikti, görüşüm bulanık, sözlerim yetersizdi. Kalbimin attığından bile şüpheliydim. Nitekim kendim için inşa ettiğim şüphe kulesi tek bir yalanı daha kaldıramamış ve başımdan aşağıya tüm ihanetlerle birlikte yıkılmıştı. Şimdi karşımdaki enkaza bakarken ellerimin arasında duran kâğıt parçalarından başka hiçbir şeyim yoktu. Her kâğıtta sırasıyla öğrendiğim bir yalan, o yalanın altında uğradığım ihanetlerin kazıya kazıya atılmış imzaları vardı. Kırk cümleyle edilmiş büyük yeminlerin çiğnendiği ömrümde, tüm geçmişin taşları gökten yağmur niyetine yağmış ve kanlar içinde kalmıştım. İnandığım, inandırıldığım yeminlerin ardından karşı karşıya geldiğim ve sırtlanmak zorunda olduğum ihanetlerle yaşamak zorunda bırakılmıştım. Bir zamanlar çok sevdiğim, beni sevdiğine sonsuz kez inandıklarım çelme takmış ve sırtımdaki cinayetlere parmak izlerini bırakmışlardı. Göğsümün altındaki hezeyanlar onları durdurmamış, beni ayaklar altında çiğneyebilmek için bir de sırtıma kambur niyetine yalanlarını yüklemişlerdi. Yaşamak için hiçbir sebebim kalmamıştı, belki de tam da bu yüzden yeniden başlamak zorunda kalmıştım. Çünkü ölmeyi ben seçmemiştim, beni öldürmüşlerdi. 

Öyleyse yeniden doğmayı en çok ben hak etmemiş miydim?