Bir kayıp…
Bir defter…
Ve hiç hesapta yokken başlayan bir kader…
Helin, küçük yaşta ailesini kaybettiğinde, teyzesinin yanında ikinci bir hayat bulmuştu. Hande, onun hem koruyucusu hem de en büyük dayanağıydı. Ne yazık ki iyi insanlar güle benzerdi; güzellikleriyle çevresini aydınlatır, ama bir o kadar da çabuk solar giderlerdi. Hande de bu hayata, Helin’in on sekizinci yaş gününden sadece iki hafta sonra veda etti. Geride kalanlar yalnızca anılar değildi. Hande, en yakın arkadaşı Zümrü ile birlikte çok önceden bir plan yapmıştı. Plan, Helin’in Zümrü’nün 26 yaşındaki polis oğlu Yiğit ile evlenmesiydi. Çünkü Hande’ye göre Yiğit, Helin’in güvende olacağı tek kişiydi. Yiğit, Helin’i hem koruyacak hem de yalnız bırakmayacaktı. Tüm bu plan, sayfa sayfa yazılmış bir defterde yer alıyordu. Son isteği netti: “Evlen. O sana iyi gelecek.”
Helin için bu, bir tercih değil; bir zorunluluk gibiydi. Çünkü artık kimsesi yoktu…
Ve bazen, insan çaresizliğin içinde şekillenen bir kaderi kabullenmek zorunda kalırdı.
Bu sadece bir evlilik hikâyesi değil. Bu, geçmişin izleriyle örülü, duyguların sessizce filizlendiği, her satırı bir sır, her adımı bir seçim olan bir yolculuk.
Kader, bazen hiç açmak istemediğin bir defterle başlar…
Bir defter…
Ve hiç hesapta yokken başlayan bir kader…
Helin, küçük yaşta ailesini kaybettiğinde, teyzesinin yanında ikinci bir hayat bulmuştu. Hande, onun hem koruyucusu hem de en büyük dayanağıydı. Ne yazık ki iyi insanlar güle benzerdi; güzellikleriyle çevresini aydınlatır, ama bir o kadar da çabuk solar giderlerdi. Hande de bu hayata, Helin’in on sekizinci yaş gününden sadece iki hafta sonra veda etti. Geride kalanlar yalnızca anılar değildi. Hande, en yakın arkadaşı Zümrü ile birlikte çok önceden bir plan yapmıştı. Plan, Helin’in Zümrü’nün 26 yaşındaki polis oğlu Yiğit ile evlenmesiydi. Çünkü Hande’ye göre Yiğit, Helin’in güvende olacağı tek kişiydi. Yiğit, Helin’i hem koruyacak hem de yalnız bırakmayacaktı. Tüm bu plan, sayfa sayfa yazılmış bir defterde yer alıyordu. Son isteği netti: “Evlen. O sana iyi gelecek.”
Helin için bu, bir tercih değil; bir zorunluluk gibiydi. Çünkü artık kimsesi yoktu…
Ve bazen, insan çaresizliğin içinde şekillenen bir kaderi kabullenmek zorunda kalırdı.
Bu sadece bir evlilik hikâyesi değil. Bu, geçmişin izleriyle örülü, duyguların sessizce filizlendiği, her satırı bir sır, her adımı bir seçim olan bir yolculuk.
Kader, bazen hiç açmak istemediğin bir defterle başlar…
Ölüm Gerçeği
Tam 1 yıl önce bana 18 yaşına girdikten 2 ay sonra evleneceğimi söyleseler onlara gülüp geçerdim ama ne yazık ki şuan beyaz saten elbisenin içinde nikah masasında bana sorulan “Yiğit Barkın’ı eşiniz olarak kabul ediyor musunuz” sorusuna “Evet” diyordum. Olaylar beni buraya sürükledi, ben böyle olsun istemedim. Gözümden bir damla yaş aktığında kimse görmesin diye hemen sildim. Nikah salonunda çok fazla kişi yoktu. Annesi Zümrü hanım, babası Serkan bey, ablası Sevim, onun eşi Çağlar, çocukları Çınar ve Defne, arkadaşı olduğunu tahmin ettiğim 1 tane iri yapılı erkek vardı. Aşağı yukarı Yiğit ile aynı yaşta gözüküyordu. Bu dünyada hiç kimsem kalmadığı için benden taraf kimse yoktu.
Yalnızdım anlayacağın. Sana bu noktaya nasıl geldiğimi anlatmak istiyorum. Daha ben çocukken annem ve babam bir trafik kazasında öldü. Babamın ailesi bana bakmayı istememişler annemin de annesi, babası da hasta ve yaşlıymış zaten bana bakamazlardı. Geriye teyzem kalmış bana bakabilecek çünkü iki kardeşten ibaretlerdi. Teyzem annem öldüğünde 32 yaşında bekar biriymiş, bana bakmayı kabul etmiş. Aradan çok zaman geçmeden ilk anneannem ölmüş. Kızının ölümü ağır geldiğinden hastalığı nüksetmiş, onun ardından dedem ölmüş.
İyice yalnız kalan teyzem uzun bir süre kendine gelemeyince bana sarılarak kendini teselli etmiş. Ben büyüyünce annemle babamı sorduğumda anlatmıştı bana bunları. Bana hem anne hem baba hem teyze olmuştu. Kısacası o benim her şeyimdi bana elinden geldiğince iyi bakıyordu. Teyzem bu zamana kadar bir sürü işe girip çıkmıştı elinden her iş gelirdi. Güzel, alımlı, iyi kalpli bir kadındı benim nezimce.
Her şey güzeldi aslında 18 yaşıma girene kadar. Doğum günümü kutladıktan 2 hafta sonra teyzem vefat etti ardında bir defter not bırakarak. Defterde en yakın arkadaşı Zümrü hanımın oğlu Yiğit ile evlenmemi istiyordu. Adam 26 yaşında ya ben 18’e daha yeni girdim böyle bir şeyi nasıl ister anlamıyordum. Okumaya devam ettiğimde evin kira olduğunu, birikmiş paramızın olmadığını, nasıl çalışıp para kazanacağımı, evin ihtiyaçlarını nasıl karşılayacağımı, benim için en iyi hayatın Yiğit ile evlenmek olduğunu, onun iyi birisi olduğunu bana güzel bir yaşam sunacağını yazmış.
Olaylar o kadar hızlı gelişmişti ki hangi birine şaşıracağımı bilemedim. Teyzem aniden ölmüştü bana göre ama meğerse hastaymış ve benden bunu gizlemiş. Ani ölümünü atlatamadan bide üstüne bu evlenme işi çıkmıştı başıma. Ne yapacağım ne edeceğim bilemedim. Teyzemin cenazesinden sonra Zümrü hanım geldi yanıma benimle uzun uzun konuştu. Teyzemin hasta olduğunu biliyormuş bana ne yapacağımı sordu.
Tabikî evlenmek istemiyordum. İş bulup çalışmaktı amacım ama olmadı. Çok yere başvurdum hepsi tecrübesiz olduğum için reddetti beni. İşim olmadan para kazanamazdım, para kazanamazsam nasıl geçinecektim ki.
Yalnızdım anlayacağın. Sana bu noktaya nasıl geldiğimi anlatmak istiyorum. Daha ben çocukken annem ve babam bir trafik kazasında öldü. Babamın ailesi bana bakmayı istememişler annemin de annesi, babası da hasta ve yaşlıymış zaten bana bakamazlardı. Geriye teyzem kalmış bana bakabilecek çünkü iki kardeşten ibaretlerdi. Teyzem annem öldüğünde 32 yaşında bekar biriymiş, bana bakmayı kabul etmiş. Aradan çok zaman geçmeden ilk anneannem ölmüş. Kızının ölümü ağır geldiğinden hastalığı nüksetmiş, onun ardından dedem ölmüş.
İyice yalnız kalan teyzem uzun bir süre kendine gelemeyince bana sarılarak kendini teselli etmiş. Ben büyüyünce annemle babamı sorduğumda anlatmıştı bana bunları. Bana hem anne hem baba hem teyze olmuştu. Kısacası o benim her şeyimdi bana elinden geldiğince iyi bakıyordu. Teyzem bu zamana kadar bir sürü işe girip çıkmıştı elinden her iş gelirdi. Güzel, alımlı, iyi kalpli bir kadındı benim nezimce.
Her şey güzeldi aslında 18 yaşıma girene kadar. Doğum günümü kutladıktan 2 hafta sonra teyzem vefat etti ardında bir defter not bırakarak. Defterde en yakın arkadaşı Zümrü hanımın oğlu Yiğit ile evlenmemi istiyordu. Adam 26 yaşında ya ben 18’e daha yeni girdim böyle bir şeyi nasıl ister anlamıyordum. Okumaya devam ettiğimde evin kira olduğunu, birikmiş paramızın olmadığını, nasıl çalışıp para kazanacağımı, evin ihtiyaçlarını nasıl karşılayacağımı, benim için en iyi hayatın Yiğit ile evlenmek olduğunu, onun iyi birisi olduğunu bana güzel bir yaşam sunacağını yazmış.
Olaylar o kadar hızlı gelişmişti ki hangi birine şaşıracağımı bilemedim. Teyzem aniden ölmüştü bana göre ama meğerse hastaymış ve benden bunu gizlemiş. Ani ölümünü atlatamadan bide üstüne bu evlenme işi çıkmıştı başıma. Ne yapacağım ne edeceğim bilemedim. Teyzemin cenazesinden sonra Zümrü hanım geldi yanıma benimle uzun uzun konuştu. Teyzemin hasta olduğunu biliyormuş bana ne yapacağımı sordu.
Tabikî evlenmek istemiyordum. İş bulup çalışmaktı amacım ama olmadı. Çok yere başvurdum hepsi tecrübesiz olduğum için reddetti beni. İşim olmadan para kazanamazdım, para kazanamazsam nasıl geçinecektim ki.
