Her şeyin başlangıcı...
Ulusal Seul Lisesi önünde duruyorum şuan. Dur bi' dakika, buraya nasıl geldiğimi sormayacak mısınız? Gerçi, sorsanız da anlatmayacağım ki zaten. Her şeyi daha sonra öğreneceksiniz diye umuyorum. *Öhm Öhm*
Neyse biz devam edelim. Gidip sınıfımı bulmak ve bugünü bitirip yurtdaki odama çekilmek istiyorum. Bugün uzaklaştırmamın bittiği gün. Evet, doğru duydunuz; okulda çıkardığım bir kavga sonucu, okuldan 1 hafta uzaklaştırıldım. Umrumda mı diye sorarsanız; kesinlikle hayır 😏. Okula girmek için daha 1 dakikam va- 1 DAKİKAM MI VAR? ANANI S@KIM YİNE GEÇ KALMIŞIM OKULA 😥. Hemen Usain Bolt gibi koşmaya başladım fakat etrafta kimse yoktu, kesinlikle girmişlerdi derse, umarım yoklama alınmamıştır.
Sınıfın önüne geldiğimde depar atıp kapıya doğru koştum fakat açtığımda düşmüştüm. Ben dahil öğretmen ve sınıftaki herkes gülmüştü. Fakat yerden kalktığımda gözüme iki tanıdık çarptı...
Gowoon ve Haerin...
Kendileriyle 6 yıldır konuşmuyordum, şimdi görünce içim bi garip olmadı değil ;(
Özellikle Gowoon'u görünce bi kitlendim böyle, birkaç saniye hareket edemedim.Gowoon'un gözleri o kadar anlamlı bakıyordu ki, hem suçluluğun hem pişmanlığın yansımasıydı o gözler...
6 yıllık bir özlem, bir yaşanmışlık ve o yaşanmışlığın yorgunluğu vardı o gözlerde... Ve daha sayabileceğim bir sürü anlam çıkartabilirim o gözlerden, o bakışlardan, ömrüm yetmez ama...
Bir anda kalktı ve atıldı, ardından sarıldık. Sarıldı, sarıldı, sarılmaya doyamadı... saçlarımın kokusunu içine çekti, en sonunda dayanamayıp ağladı...
-Seni çok özledim...
Şimdi daha iyi anladım, ben yokken ne kadar yorgun olduğunu...
Kafamı ellerinin arasına alıp gözlerimin içine baktı ve:-Benim hayatımı elimden aldın sen...
Ağlıyordu; gözleri doluydu, kaşları çatıktı ve dudakları hafif büküktü :
-Nasıl yani?!
-Benim tek evim sendin; tek sığınağım sendin, benim tutunduğum tek daldın sen, terk ettin beni, yetmez mi?
-Sen o dala tutundun; farketmedin ama sen o dalı kırdın, sen o dalı sırf kendi hayatını sürdürmek için kırdın o dalı Park Gowoon...
İttim onu, sonrasında yan baktım ama gözlerim baya doluydu ve sinirliydim. Kızgındım ona çünkü...
Farketmeden bana çok zarar verdi, uzaklaşmasını istedim benden.
Aslında ben istemedim, isteyen kişi babamdı. Ondan ayrılmamı, tüm bağımı koparmamı isteyen tek kişi babamdı. Tabii ki ben buna karşı çıktım. Çünkü benden istediği şey yüreğimi koparıp atmamdı. Ay sıkıldım bu kadar edebiyat yapmaktan sarıldık falan işte. Şimdi diyeceksiniz ki sınıfta dersin ortasında ayağa kalktınız kimse size bakmıyor mu? Hoca kızmıyor mu? Hocam zaten bütün geçmişimi biliyor, kayıtlarda falan ailem olmadığını görünce sorguya çekti, Ee ben de anlatmak zorunda kaldım çünkü çok darladı.
Hoca da mutlu oldu baya:
-Aslında biliyordum da sana sürpriz olsun diyr söylemedim, dedi hocam.
DEVAM EDECEK
