Onun tek amacı yaşamak. Yalnızlığın, korkunun ve değişen dünyanın içinde kendini bir girdaba kaptırıyor. Hayatta kalmayı, güvenmeyi ve aşkı öğrenecek.
Dünya sadece yok olmuyor. Dünya bir sır tutuyor. Sır onu yok etmeden o bu sırrı çözebilecek mi?
ÖLÜMÜN KOKUSU
Elimdeki kanlı bıçağa bakarken aylar önce tek başıma hayatta kalmaya çalıştığım o günleri hatırladım. O zamanlar bütün bunları hayal bile edemezdim. Sadece yaşamaktı amacım. Şimdi ise mesele hayatta kalmak değil, kimin yaşayacağına karar vermek.
5 Ay Önce
Nefes almaya daha ne kadar devam edeceğimi bilmiyorum. Neden nefes almalıyım onu da bilmiyorum. Dünya gözlerimizin önünde yok olurken hayattan beklentimiz tam olarak nedir? Bütün hayatta kalanlara soruyorum: ne için savaşıyorsunuz? Yolun sonunu gören var mı?
Bildiğim tüm doğrular yok oldu. Bu yokluğun içinde ne aradığımı bilmeden yürüyorum. Belki birinin bir çıkış yolu vardır. Çünkü benim yok. Sadece nefes alıyorum. Nedenini bilmeden.
Sanırım bazı hayatta kalanların motivasyonları benimkinden daha güçlü. Aileleriyle beraber olanlara veya ailelerini arayanlara gerçekten büyük saygı duyuyorum. Sanırım böyle bir dünyada hayatta kalmak için en makul neden bu. Ya da uygarlığı tekrar kurabileceğimize inananlar. Bunun olabileceğine inandığım için değil ama bu insanların inançlarının onları ayakta tutmasına hayran kaldığım için onlara da saygı duyuyorum. Hatta bir süre buna ben de inanmadım desem yalan olur.
Aslında hepimiz tutunacak bir dal arıyoruz. Tutunabileceğim bir ailem olmadığı için en mantıklı seçeneğe yönelmiştim. Daha sonra anladım ki uygarlığın ilk yıllarına geri dönmek çok da kolay olmayacak.
Tek başıma olduğum bu serüven oradan kaçmamla başladı. Bir süredir yalnızım. Tam anlamıyla her gün hayatta kalmaya çalışıyorum. Fazlasında gözüm yok. Yiyecek yemeğim, geceyi güvenle geçirebileceğim bir ortamım olduğu sürece rahat ediyorum. Aç kaldığım günler gibi sefa çektiğim günler de oluyor tabii.
Sefa çekmenin anlamı 2 sene önce tamamen değişti aslında. Önce büyük ve yıkıcı depremlerle başladı. Bütün dünya bir enkaza döndü. Mahşer alanında gibiydik. Televizyon, radyo ve telefonları kullanamaz hale geldik. Hiç bir cihaz çalışmadı. Sadece bazı duyumlar almaya başladık. Ülkenin kıyı kesimlerinin sular altında kaldığını, depremlerin ardından tsunamilerin olduğunu, duyduk. Dağların çatırdadığını, çığ gibi heyelanların meydana geldiğini söylüyorlardı. Ayrıca depremlerin ardı hiç kesilmedi. Her gün sallanmaya devam ettik.
Başta herkes birbirine yardım etmeye çalışıyordu. Deprem sonrası toparlanmaya çalışıyorduk. Yaklaşık 1 ay sonra yavaş yavaş herkes gerçeklerle yüzleşmek zorunda kaldı. Depremler hiç kesilmedi. İnsanlar hayatta kalabilmek için önce küçük gruplara ayrıldılar. Sadece aileler bir arada kalıyor erzaklarını birbirleriyle paylaşıyorlardı. Daha sonra daha büyük gruplar birbirlerinin çıkarlarını gözeterek birleşti.
Ne bir ailem ne de hayatta kalmak için özel bir yeteneğim olmadığı için bir süre bu gruplardan dışlandım. Daha sonra biraz gelişmiş bir topluluk beni aralarına almak istedi. Yada beni sahiplenmek istedi de diyebiliriz. Bir süre onlarla kaldıktan sonra kaçmam gerektiğine
