Zamanın Anahtarı

Serin  bir  ilkbahar bakşamıydı. Zuhal  ve  İnci, evlerinin bahçesinde ateşin başında oturmuş, sessiz sakin bir şekilde yemeklerini  yiyorlardı. Gökyüzü koyu bir maviye bürünmüş,  yıldızlar birer birer belirmeye başlamıştı. Tam o sırada, sanki,  gök  kubbe  yarılmış gibiydi. Uğultu  ile karışık  bir  ses bduyuldu.  İkisi  de  aynı  anda başlarını kaldırdı  ve  gökyüzünde  alışılmadık bir şekilde açıklı koyulu mavili,  beyazlı  ışıklar dalgalanıyordu. Işıklar, bulutların arasından bir perde gibi süzülüp genişliyor,  sonra  bir  anda küçülüyordu. Tüm  bu hareket sanki,  gökyüzü canlı bir organizma gibi, nefes alıp veriyormuş izlenimi yaratıyordu. Zuhal ve İnci  birbirlerine baktılar. Gözlerinde aynı korku  ve  aynı  sezgi vardı.  Ama  gitmeleri  gerektiğini  biliyorlardı. 

Tek kelime etmeden ayağa kalktılar.  Evlerine girip aceleyle elbiseleri,  yiyecekleri  ve  çanta larını hazırladılar. Çadırlarını da yanlarına  al_ dılar.  Hiç konuşmadan,  adeta  içgüdüsel  bir şekilde,  evlerinden  ayrıldılar.  Orman  yoluna doğru yürürken,  gece derinleşiyor,  gökyüzün_ deki ışık dalgaları her geçen dakika  daha  da büyüyordu.

Zuhal adımlarını hızlandırdı ve alçak bir sesle: “İnci… bir şey oluyor.” 

Birden ormanın içlerinden titreşimli bir uğultu yükseldi  ve  toprakta  hafif  sarsıldı.  Zuhal’in sözlerine,  İnci o an  karşılık vermedi.  Sadece başını salladı. Ama bazı şeylerin  değişeceğini hissediyordu. Gökyüzündeki o ışıklar onları bir yere  çağırıyor  gibiydi…  O  sırada ağaçların arasında aniden beliren,  göz  alıcı ışık sütunu, gökyüzüne doğru yükseldi. 

Zuhal' in yüzü bembeyaz oldu fısıltıyla: “O da neydi?!” 

İnci  gözlerini  o  ışık  sütunundan  ayırmadan  cevap  verdi: "Galiba… nereye  gitmemiz  ge_ rektiğini gösteriyor bana öyle geldi.”

İkisi de aynı anda, düşünmeden, o yöne doğru hızlanmaya başladılar.  Maceraları başlamıştı. Ve  onları  bekleyen şey,  sadece  bir  yolculuk değil,  zamanın kendisine açılacak bir kapıydı. İnci’ nin  dudaklarında  hafif   bir  gülümseme  belirdi ve derin bir nefes alarak.“Macera başlı_ yor, Zuhal…” dedi.

Koşarken Zuhal,   kafasında dönüp duran so_ ruları tutamadı.  Zuhal  korkuyla karışık  soru_ lar sormaya başladı. “İnci,  sence bu ışıklar ne anlama geliyor? Yoksa bir tehlikenin habercisi mi? O ışık sütuna gitmek doğrumu? Ya tuzak_ sa? İçimde de garip bir huzursuzluk var…” 

Zuhal nefes nefese kalmıştı. İnci gülümsedi. “Zuhal… hatırlıyor musun senin boynundaki  kolyeyi?” 

Zuhal, şeffaf cam içinde ortasında kum saati olan, koyu mavi kelebek kolyesine dokundu “Evet…ama ne alakası var?”

İnci ciddiyetle: “O  kolye…  zamanı  kontrol  e_ denlerin kolyesi.  Küçükken bize anlatılan  ef_ saneyi hatırlıyor musun?  O sadece bir masal değildi. Bu ışıklar, kolyeyle bağlantılı olabilir."

Zuhal kaşlarını kaldırıp şaşkınlıkla baktı. “Ben onların uydurulmuş masal olduğunu sanıyor_ dum… gerçek olduğu aklıma gelmedi.” 

İnci derin bir nefes aldı. “Artık vakit geldi, Zu_ hal.  Belki de bu yolculuk... çok fazla şeyi de_ ğiştirecek”

Zuhal, İnci’nin sözleri üzerine bir an durakladı. Kalbi  hızla  atarken,  parmakları  boynundaki