Elif, büyükannesinin vefatıyla hayatının en büyük sarsıntısını yaşar. Geriye kalan eşyalar arasında bulduğu eski kol saati, yalnızca bir hatıra gibi görünse de aslında çok daha fazlasını saklamaktadır.
Elif, saatin sırrını çözdükçe kendini geçmişin içinde bulur. Orada karşısına çıkan kişi ise hayatının aşkı Arda’dır. Ama bilmediği bir şey vardır: Arda, bu gizemin peşindedir ve çoktan her şeyin farkındadır. Dedesi aracılığıyla saatin ve zaman yolculuğunun sırlarını öğrenmiş, şimdi Elif’in de bu oyuna çekileceğini bilerek sessiz kalmayı seçmiştir.
Elif, aşk ile gerçeğin gölgesinde bocalarken, Arda’nın suskunluğu ikisinin kaderini belirleyecektir. Çünkü bazen en büyük sır, sevdiğin kişiden sakladığın şeydir…
Elif, saatin sırrını çözdükçe kendini geçmişin içinde bulur. Orada karşısına çıkan kişi ise hayatının aşkı Arda’dır. Ama bilmediği bir şey vardır: Arda, bu gizemin peşindedir ve çoktan her şeyin farkındadır. Dedesi aracılığıyla saatin ve zaman yolculuğunun sırlarını öğrenmiş, şimdi Elif’in de bu oyuna çekileceğini bilerek sessiz kalmayı seçmiştir.
Elif, aşk ile gerçeğin gölgesinde bocalarken, Arda’nın suskunluğu ikisinin kaderini belirleyecektir. Çünkü bazen en büyük sır, sevdiğin kişiden sakladığın şeydir…
Bölüm 1- Sessizliğin İçindeki Saat
1. Bölüm – Sessizliğin İçindeki Saat (1. Kısım)
Ev, kalabalığın dağılmasından sonra ağır bir sessizliğe gömülmüştü. Cenazeden dönen akrabalar, komşular, eski dostlar… hepsi tek tek gitmiş, geriye yalnızca evin duvarlarına sinmiş hüzün kalmıştı. Elif, salonun ortasında ayakta durmuş, kendisini boşluğa bırakmamak için etrafına bakıyordu. Her eşya büyükannesinin varlığını hatırlatıyordu: kenarı aşınmış koltuk, üstü çiçek desenli örtüyle kaplı masa, perdelerin arasından sızan tozlu ışık. Ama artık hiçbirinde sıcaklık yoktu. Ev, kalbini kaybetmişti.
Elif’in boğazı düğümlendi. Birkaç saat önce avluda, imamın arkasında, toprağın kapanışını izlerken içine işleyen soğuk, şimdi yeniden bastırıyordu. Yutkundu, ellerini birbirine kenetledi. “Dayan,” diye fısıldadı kendi kendine. Ama gözlerinden süzülen yaşları durduramadı.
O an içinden bir şey çekti onu: Büyükannesinin odası. Kapısı yarı aralıktı, sanki “gel” diyordu. Elif ağır adımlarla ilerledi. Kapıdan içeri girdiğinde odanın kokusu boğazına doldu: naftalin, eski sabunlar, bir de sadece büyükannesine özgü o huzurlu koku. Perdelerden sızan ışık mobilyaların üzerine gölgeler bırakıyordu.
Dolabın bir köşesinde ahşap bir kutu gözüne ilişti. Kapakları biraz aralanmıştı, sanki kasıtlı olarak unutulmuştu. Elif, kalbinin çarpıntısıyla kutuya yaklaştı. Ellerini titreyerek uzattı. Kapağı kaldırdığında içeride kadife bir kese gördü. Keseyi açınca içinden gümüş renkli, camı hafifçe çizilmiş bir kol saati çıktı.
Saat hâlâ çalışıyordu. “Tik… tak… tik…” O ritim, odadaki sessizliği deldi. Elif, saati avucuna aldığında garip bir şey hissetti. Kalbinin ritmiyle aynı anda atıyordu. Bir an sanki ikisi birbirine bağlanmış gibiydi.
Ama asıl tuhaf olan saatin arkasına kazınmış yazıydı:“Zamanı bulan, gerçeği görür.”
Elif’in boğazı yeniden düğümlendi. Büyükannesinin yıllardır anlattığı tuhaf hikâyeler geldi aklına: gizli görevlerden, tarihteki yanlışlıklardan, kaybolan insanlardan söz ederdi. Elif onları hep masal sanmıştı. Şimdi ise bu küçük saat, her şeyin gerçek olabileceğini fısıldıyordu.
Elif, saati bileğine taktığında odanın havası değişti. Perdeler kıpırdadı, ışık titreşti. Bir an bırakmak istedi ama yapamadı. Sanki saat onu tutuyordu. Kalbinde bir uğultu yükseldi, boğazında taş gibi bir sıkışma oldu.
Tam o anda annesinin sesi kapıdan geldi:“Elif? İyi misin kızım?”
Elif irkildi, saati hızla cebine koydu. “İyiyim,” dedi, ama sesi kendi kulağına bile inandırıcı gelmedi.
O an farkında değildi; ama o küçük obje, sadece bir miras değil, kaderini de değiştirecek bir kapıydı. Ve o kapı artık aralanmıştı.
1. Bölüm – Sessizliğin İçindeki Saat (2. Kısım)
Annesiyle koridorda karşılaştığında, ikisinin de yüzünde aynı yorgun gölge vardı. Anne, Elif’in saçına usulca dokunup, “Biraz dinlen,” dedi. “Ben mutfağa iniyorum. Çay koyacağım.” Elif başını salladı, ama ayakları onu yeniden odaya, kutunun başına götürdü. Saati eline almaktan çekinmiyordu artık; soğukluğu, nedense içini ısıtan bir şeye dönüşmüştü. Avucunda tuttu, camındaki çizikten yansıyan ışığı izledi.
Kutu boş gibi görünse de bir şey gözüne takıldı: kadife
Ev, kalabalığın dağılmasından sonra ağır bir sessizliğe gömülmüştü. Cenazeden dönen akrabalar, komşular, eski dostlar… hepsi tek tek gitmiş, geriye yalnızca evin duvarlarına sinmiş hüzün kalmıştı. Elif, salonun ortasında ayakta durmuş, kendisini boşluğa bırakmamak için etrafına bakıyordu. Her eşya büyükannesinin varlığını hatırlatıyordu: kenarı aşınmış koltuk, üstü çiçek desenli örtüyle kaplı masa, perdelerin arasından sızan tozlu ışık. Ama artık hiçbirinde sıcaklık yoktu. Ev, kalbini kaybetmişti.
Elif’in boğazı düğümlendi. Birkaç saat önce avluda, imamın arkasında, toprağın kapanışını izlerken içine işleyen soğuk, şimdi yeniden bastırıyordu. Yutkundu, ellerini birbirine kenetledi. “Dayan,” diye fısıldadı kendi kendine. Ama gözlerinden süzülen yaşları durduramadı.
O an içinden bir şey çekti onu: Büyükannesinin odası. Kapısı yarı aralıktı, sanki “gel” diyordu. Elif ağır adımlarla ilerledi. Kapıdan içeri girdiğinde odanın kokusu boğazına doldu: naftalin, eski sabunlar, bir de sadece büyükannesine özgü o huzurlu koku. Perdelerden sızan ışık mobilyaların üzerine gölgeler bırakıyordu.
Dolabın bir köşesinde ahşap bir kutu gözüne ilişti. Kapakları biraz aralanmıştı, sanki kasıtlı olarak unutulmuştu. Elif, kalbinin çarpıntısıyla kutuya yaklaştı. Ellerini titreyerek uzattı. Kapağı kaldırdığında içeride kadife bir kese gördü. Keseyi açınca içinden gümüş renkli, camı hafifçe çizilmiş bir kol saati çıktı.
Saat hâlâ çalışıyordu. “Tik… tak… tik…” O ritim, odadaki sessizliği deldi. Elif, saati avucuna aldığında garip bir şey hissetti. Kalbinin ritmiyle aynı anda atıyordu. Bir an sanki ikisi birbirine bağlanmış gibiydi.
Ama asıl tuhaf olan saatin arkasına kazınmış yazıydı:“Zamanı bulan, gerçeği görür.”
Elif’in boğazı yeniden düğümlendi. Büyükannesinin yıllardır anlattığı tuhaf hikâyeler geldi aklına: gizli görevlerden, tarihteki yanlışlıklardan, kaybolan insanlardan söz ederdi. Elif onları hep masal sanmıştı. Şimdi ise bu küçük saat, her şeyin gerçek olabileceğini fısıldıyordu.
Elif, saati bileğine taktığında odanın havası değişti. Perdeler kıpırdadı, ışık titreşti. Bir an bırakmak istedi ama yapamadı. Sanki saat onu tutuyordu. Kalbinde bir uğultu yükseldi, boğazında taş gibi bir sıkışma oldu.
Tam o anda annesinin sesi kapıdan geldi:“Elif? İyi misin kızım?”
Elif irkildi, saati hızla cebine koydu. “İyiyim,” dedi, ama sesi kendi kulağına bile inandırıcı gelmedi.
O an farkında değildi; ama o küçük obje, sadece bir miras değil, kaderini de değiştirecek bir kapıydı. Ve o kapı artık aralanmıştı.
1. Bölüm – Sessizliğin İçindeki Saat (2. Kısım)
Annesiyle koridorda karşılaştığında, ikisinin de yüzünde aynı yorgun gölge vardı. Anne, Elif’in saçına usulca dokunup, “Biraz dinlen,” dedi. “Ben mutfağa iniyorum. Çay koyacağım.” Elif başını salladı, ama ayakları onu yeniden odaya, kutunun başına götürdü. Saati eline almaktan çekinmiyordu artık; soğukluğu, nedense içini ısıtan bir şeye dönüşmüştü. Avucunda tuttu, camındaki çizikten yansıyan ışığı izledi.
Kutu boş gibi görünse de bir şey gözüne takıldı: kadife
